Χριστούγεννα

Το νηπιαγωγείο έκλεισε για δεκαπέντε μέρες! Επιτέλους, θα κοιμηθώ όσο θέλω, θα τρώω το μεσημεριανό μου αργά και χαλαρά, σαν άνθρωπος, θα βγαίνω με τους φίλους μου (και θα 'χω όση ώρα θέλω πριν για να ετοιμαστώ), και θα είμαι άνετη και χαλαρή, χωρίς να έχω τη δουλειά να μου τρώει τις περισσότερες ώρες της μέρας.

Αυτά τα Χριστούγεννα είναι πολύ όμορφα.

Μη φανταστείτε τίποτα εξαιρετικό. Απλές, καθημερινές στιγμές με την οικογένεια, που όλοι λέμε ότι τις βαριόμαστε, κι όμως, μόνο άμα τις χάσεις μπορείς να τις εκτιμήσεις. Τα περσινά Χριστούγεννα ήταν τα πιο τρικυμισμένα της ζωής μου. Μέσα στη δίνη ενός τεράστιου οικογενειακού προβλήματος, απλά παρακαλούσα να περάσουν οι μέρες και να επιστρέψω πίσω Αθήνα. Έπρεπε να πάρουμε κάποιες πολύ σοβαρές αποφάσεις, όλοι μαζί, που τις ένιωθα να συντρίβουν τους μικρούς μου ώμους. Είχα περάσει τα πιο δυστυχισμένα Χριστούγεννα της ζωής μου.

Φέτος, που όλα έχουν ηρεμήσει, είναι απλά και όμορφα. Μικρές, καθημερινές χαρές: το φαί με όλη την οικογένεια μαζεμένη, οι πλάκες με τις αδερφές μου, οι βόλτες με τους φίλους. Τους είχα πεθυμήσει τόσο πολύ!... Άμα δεν τα χάσεις, δε μπορείς να τα εκτιμήσεις όλ' αυτά.

Κι όμως, κάτι λείπει! Εκείνος!... Δεν ξέρω αν μου λείπει γιατί η ανθρώπινη φύση είναι πάντα ανικανοποίητη, αν μου έχει λείψει να έχω κάποιον, ή αν είναι όντως κάτι τόσο σημαντικό μες τη ζωή μου. Αναρωτιόμουν από παλιά, τι είναι αυτό που κάνει δύο ανθρώπους να ερωτεύονται άνισα. Ο ένας να ερωτεύεται πολύ κι ο άλλος λίγο ή και καθόλου. Και μη μου πείτε το προφανές, ότι ο ένας είναι άντρας κι η άλλη γυναίκα, γιατί όλοι το ξέρουμε ότι συμβαίνει και το αντίθετο.

Τουλάχιστον εκείνος μου έχει πει την αλήθεια, ότι δεν ενδιαφέρεται, έτσι για να μην αναρωτιέμαι, και συμπεριφέρθηκε διακριτικά και πολύ όμορφα... Σκατά. Δε μπορούσε απλά να με γράψει, να πω κι εγώ τι βλάκας που είναι και να το ξεπερνώ μια ώρα αρχύτερα; Τώρα απλά σκέφτομαι ότι ήταν κύριος.

Μου φαίνεται πολύ pathetic στην ηλικία που είμαι να ερωτευτώ κάποιον και να κάνω έτσι χωρίς καν να έχει προηγηθεί σεξ. Πολύ pathetic όμως. Ενώ σε άλλη φάση είχε γίνει εντελώς διαφορετικά. (Ας μην αναλύσω και όλα μου τα προσωπικά στο blog και δε συμμαζεύεται η κατάσταση μετά...)

Το θετικό της υπόθεσης; Με έπιασε μια απίστευτη όρεξη για δουλειά! Ξεκίνησα να δουλεύω με τους ρυθμούς που είχα στην αρχή για το μαθητή που κάνω φροντιστήρια, άρχισα γενική καθαριότητα, έβγαλα όλα μου τα ρούχα από τη ντουλάπα και θα τα πλύνω ΌΛΑ, και την τελευταία μέρα στο νηπιαγωγείο απολύμανα όλα τα παιχνίδια της τάξης μου, καθάρισα τα ράφια, συγύρισα τα βιβλία...

Και το καλύτερο, άρχισα να γράφω. Ξανάρχισα να γράφω...! Δεν εννοώ στο blog, μιλώ για τα δικά μου προσωπικά τετράδια, που τα γέμιζα από δευτέρα δημοτικού (τότε που ξεκίνησα να γράφω), έχοντας το όνειρο πως μια μέρα θα γινόμουν μεγάλη συγγραφέας. Είχα 4 χρόνια να γράψω εκεί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δε μπορούσα. Τώρα μπορώ να γράψω ξανά, κι είναι περίεργο και πανέμορφο μαζί. Είναι μια γλυκιά μελαγχολία που μου λείπει κάποιος που θάθελα τόσο πολύ, μα και χαρά γιατί κέρδισα ξανά το πιο δικό μου πράγμα. Που νόμιζα πως το ΄χα χάσει πια...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

με αγάπη στα μωρά:)

Μωρά..... Εκαταλάβετε το ότι εν 7 του Δεκέμβρη; Τέρμα τα ψέματα! Περιμένω σας όλους σε 1-2 βδομάδες! Να πάμε για φαί, για καφέ, για bowling, για shopping! Να πάμε να δούμε τον Άγιο Βασίλη και να φάμε μαλλί της γριάς και ζαχαρωτά:)

απόψε αλλάζουμε

Νιώθω ότι κουράστηκα. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η δουλειά που κάνω, αλλά είναι πάρα πολλές ώρες τη βδομάδα. Έχω κουραστεί πάρα πολύ σωματικά, περιμένω τα Χριστούγεννα για να κοιμηθώ όσες ώρες θέλω χωρίς να σκέφτομαι πότε πρέπει να ξυπνήσω.

Νιώθω ότι ρουτίνιασα! Κουράστηκα πάρα πολύ ψυχολογικά. Από την καθημερινότητα, αλλά κι από την αλλαγή που την έψαξα στο λάθος μέρος. Μισώ την αναμονή. Δεν αντέχω να με έχουν στο περίμενε. Δεν είναι στα βασικά χαρακτηριστικά μου η υπομονή, ίσως κακώς, αλλά πολλές -πάμπολλες- φορές αυτό με έχει γλιτώσει από το να περιμένω πράγματα άσκοπα.

Το ξέρω πως δε γίνεται να περιμένουμε από τους άλλους να αλλάξουν τη ζωή μας. Εμείς αποφασίζουμε πότε θα την αλλάξουμε. Μισώ την κλάψα και την ψυχολογία στο πάτωμα. Δεν είναι για μένα. Δεν τα θέλω για μένα.

Βάφω τα νύχια μου, κόβω τα μαλλιά μου. Ξεθάβω τις ψηλές μπότες μου από τη ντουλάπα, ξανανοίγω το νεσεσέρ με τις μάσκαρες και τα μολύβια.

Απόψε αλλάζουμε.

Υ.Γ. Η μόνη ρουτίνα που μου 'χει λείψει, είναι οι φίλοι μου! Πεθύμησα μια αγκαλιά!...

Μαλβίνα

Αντιγράφω από μια συνέντευξη της Μαλβίνας...

"Γυρίστε με, παρακαλώ, στο παιδικό μου δωμάτιο. Εκεί που αχνοφέγγει το παιδικό μου αρκουδάκι…"

"Κουμπώνω το κόκκινο παλτό μου, φοράω την κόκκινη κουκούλα μου, παίρνω το καλαθάκι. Θα πάω όπου θέλω…"

"Η ευτυχία είναι σαν ένα παλιό κινέζικο βάζο που θέλει συνεχώς να το σμιλεύεις. Ο ορισμός της ευτυχίας είναι να μην την ψάχνεις προς την πρόστυχη κατεύθυνση. Να σου αρκεί ο ευδαιμονισμός αυτού που σου προσφέρεται."

"Όχι μύθους στα παρελθόντα. Δεν θέλω μύθους πια πουθενά. "

"Αυτό που κάνει μια σχέση να μην κινδυνεύει είναι η ευθραυστότητα. Η σιγουριά τη σκοτώνει κι αυτό είναι το πιο σίγουρο πράγμα στον κόσμο. "

"Έτσι συμβαίνει με μας τις γυναίκες. Αποκοιμίζουμε τις υποψίες του άντρα γιατί θέλουμε το άλλοθι, θέλουμε ο άλλος να μην πέσει από το βάθρο του μόνος του, θέλουμε το χαλί που του ‘χουμε στρώσει από κάτω να υπάρχει."

το παλιό και το καινούριο

Καμιά φορά, όταν ζεις για πολύ καιρό στο παλιό, φοβάσαι να υποδεχτείς το καινούριο. Έχεις συνηθίσει τόσο πολύ, που ακόμα κι αν σε πληγώνει, το κρατάς γιατί το έχεις συνηθίσει.

Κι όμως, έχεις ξεχάσει πόσο όμορφο μπορεί να είναι το καινούριο, πόσο συναρπαστικό. Είναι σαν να πέφτεις από τους πύργους στο λούνα παρκ. Mπορεί να κλείσεις τα μάτια σου και να τσιρίξεις αλλά την ίδια στιγμή νιώθεις υπέροχα.

η αλήθεια θα σε ελευθερώσει.

Μείνε στην αλήθεια, και η αλήθεια θα σε ελευθερώσει.

Ήμουν της άποψης πως δεν πρέπει ΠΟΤΕ να μιλάς σε έναν άντρα ξεκάθαρα για τα συναισθήματα σου πριν το κάνει εκείνος. Και επειδή είμαι και απόλυτο άτομο, το είχα βάλει και σαν κανόνα! Και μου φαίνονταν πολύ χαζές και καημένες εκείνες που το έκαναν.

Ε να που ό,τι κοροιδεύεις το λούζεσαι! Προχτές, άνοιξα το στόμα μου και είπα, είπα... Ένα σωρό πράγματα που κανονικά θα 'πρεπε να έχω πει εδώ και πολύ καιρό, αλλά βλέπετε εγώ έκλεισα το στόμα μου και τα άφησα και έγιναν βουνό και με πλάκωσαν. Για διάφορους λόγους, που δεν έχει σημασία να τους αναλύσω εδώ (έτσι κι αλλιώς τους υπερ-ανάλυσα 5 post πριν).

Δεν τα είπα με την προοπτική να γίνει κάτι, ούτε για να μου πει κι εκείνος τα ίδια. Ήμουν προετοιμασμένη για χέσιμο (sorry) του στυλ "τωρά το θυμήθηκες;". Απλά είχα καταλάβει ότι πλέον είχε μεταμορφωθεί η όλη υπόθεση σε ένα απίστευτο απωθημένο. Που δε με άφηνε να συνεχίσω τη ζωή μου κανονικά. Είχε καταντήσει πλέον σκλαβιά! Πώς μπορεί ένα τόσο όμορφο συναίσθημα όπως ο έρωτας να το αφήνεις να σε βασανίζει; Και χωρίς καν να σου δώσει χαρά πριν;

Και το είπα. Χωρίς μακροσκελή μηνύματα, χωρίς αναλύσεις, χωρίς όλα τα γύρω - γύρω και τις σάλτσες που βάζουμε εμείς οι γυναίκες για να πούμε "ναι ξέρεις, μου αρέσεις, αλλά έχω και κάποιες αμφιβολίες, και δεν ξέρω, και ίσως ναι, ίσως όχι" κτλ κτλ. Βαρέθηκα να τα κάνω αυτά, και ελπίζω πως έχω πάρει και ένα μάθημα για την υπόλοιπη ζωή μου. Ότι όλα αυτά μπορεί να σου φάνε χρόνο. Πολύτιμο χρόνο. Είναι όλα αυτά τα χαζά κόλπα που μας μαθαίνουν όλα αυτά τα χαζά γυναικεία περιοδικά: Να το παίζεις και λίγο δύσκολη, να μην είσαι εντελώς available, γιατί ο άλλος θα το καταλάβει και θα ξενερώσει, κτλ κτλ. Ένα σωρό παιχνίδια που μας μαθαίνουν μεν να παίζουμε, ίσως και να μην θεωρούμαστε δεδομένες, αλλά μας καθιστούν εντελώς ανίκανες να πούμε ένα "σ' αγαπώ" ή ένα "είμαι ερωτευμένη μαζί σου".

Ακόμη και να μην ανταποκριθεί ο άλλος, τουλάχιστον δεν θα φας μήνες ή και χρόνια περιμένοντας! Η χυλόπιτα είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί, οπότε πάρε ένα κουτάλι, φάτην και πήγαινε παρακάτω. Έλεος πλέον με αυτούς τους χαζοεγωισμούς που κουβαλάμε. (Επί τη ευκαιρία, θερμά ευχαριστώ στη φίλη μου που επί χρόνια μου παρέδιδε δωρεάν το πολύτιμο μάθημα που μόλις ανέφερα. Άργησα να πάρω μπρος αλλά από ότι φαίνεται κάτι φύτρωσε στον εγκέφαλό μου. Thnx honey:)).

Και, το πιστεύετε ή όχι, δε με ενδιέφερε καθόλου η απάντηση! Ήθελα να εκφραστώ, να το βγάλω από μέσα μου. Ειλικρινά, δεν έχω ξανανιώσει πιο ελεύθερη στη ζωή μου!... Αποφορτίστηκα! My little secret isn't a secret anymore. Δε μπορεί ποτέ πια η συμπεριφορά μου νάναι τυποποιημένη ή προσποιητή, δεν υπάρχει περίπτωση πια να φοβάμαι μήπως προδώσουν τα μάτια αυτό που το στόμα δε μπορεί να πει.

Και ξέρετε τι; Μια χαρά θάναι όλα. Δε με νοιάζει πια ό,τι και να γίνει... Γιατί η αλήθεια με ελευθέρωσε...

Υ.Γ. Δεν ξέρω αν ακούγονται λίγο υπερβολικά όλα αυτά!! Απλά γιορτάζω την πρώτη φορά στη ζωή μου που ήμουν ΤΟΣΟ ειλικρινής με τα συναισθήματα μου.

Η κηδεία

Είχα κηδεία χτες.

Είναι ήρεμοι χώροι τα νεκροταφεία. Τίποτα δε σπάζει τη σιωπή, εκτός απ' τα κλάματα των συγγενών σε καμιά κηδεία. Μετά οι συγγενείς πάνε σπίτι τους και οι νεκροί συνεχίζουν ήρεμα τον ύπνο τους.

Ήταν θεία της μαμάς μου και πήγαμε στο χωριό για να τη θάψουμε. Ο ιερέας της εκκλησίας, (πολύ γοητευτικός άντρας για τα χρόνια του), έψαλε τη νεκρώσιμη ακολουθία τυπικά και γρήγορα. Με την απάθεια ενός ανθρώπου που έχει θάψει πολύ κόσμο.

Η νεκρή, πρωταγωνίστρια στην παράσταση σήμερα, (μετά από πολλά χρόνια που είχε να "πρωταγωνιστήσει" στη δική της ζωή), στη μέση της εκκλησίας, σ' ένα απλό ξύλινο φέρετρο, στολισμένο με λουλούδια. Με τη νεκρική χλωμάδα στο πρόσωπο της, αλλά -παράξενο- με μια διάχυτη ηρεμία. Ίσως εκεί που πήγε να ξεκουράστηκε τελικά.

Τη λέγανε Πηνελόπη, μα όπως όλες τις γυναίκες στο χωριό μου που τους φτιάχνανε ονόματα που τελείωναν σε -ού, έτσι κι αυτή πήρε το δικό της: Πηλού. Εμένα πάντα μου θύμιζε πηλό αυτό το όνομα, και με την παιδική μου φαντασία την έφτιαχνα έτσι από χώμα και νερό, όπως ο Θεός έφτιαξε τον Αδάμ και από την πλευρά του την Εύα.

Τον άντρα της τον έλεγαν Κώστα. Αγαπήθηκαν πολύ, μα δε μπόρεσαν ν' αποκτήσουν παιδιά. Δε ρώτησα να μάθω αν προσπάθησαν να υιοθετήσουν - προτιμώ, σε τέτοιες περιπτώσεις, να μένω με την απορία παρά να ξύνω πληγές. Είχε όμως όλους εμάς, τα παιδιά και τα εγγόνια του αδερφού της (του παππού μου) σαν παιδιά κι εγγόνια δικά της. Τη θεωρούσα σαν δεύτερη γιαγιά, εκείνη και την άλλη αδερφή, τη Χρυσταλλού.

Θυμάμαι κάτι Κυριακές μετά την εκκλησία που μαζευόμασταν όλοι σπίτι τους για πρόγευμα. Ένα υπέροχο παραδοσιακό σπίτι. Με ανώι και κατώι, με τις στενές σκάλες που οδηγούσαν πάνω. Γεμάτη η αυλή από δέντρα και λουλούδια, που ήθελες ώρες να τα ποτίσεις όλα. Νομίζω από τότε μου έχει μείνει η λατρεία για τη φύση και το πράσινο. Εκεί παίζαμε κρυφτό ή κυνηγούσαμε τις γάτες, ή ακούγαμε τους "μεγάλους" να μας λένε ιστορίες. Η γιαγιά η Πηλού ήταν πάντα με τις καραμέλες στο χέρι, τρέχοντας να μας ετοιμάσει φαγητό, να μας δείξει τα λουλούδια της, να απαντήσει στις απορίες μας τι είν' αυτό και τι είν' το άλλο.

Τα καλοκαίρια στο χωριό ανέβαινε πάντα και η οικογένεια του θείου μου. Με τα ξαδέρφια μου παίζαμε όλη μέρα. Πότε στο σπίτι της γιαγιάς της Πηλούς, πότε στη γιαγιά τη Στασού (Αναστασία, η "κανονική" μου γιαγιά, μητέρα της μητέρας μου), πότε στη γιαγιά τη Χρυσταλλού, πότε σπίτι τους, πότε σπίτι μας - κατεβαίναμε στο χωράφι και παίζαμε στο "βασίλειο της καρυδιάς" ή κάναμε πως ψήναμε ψωμιά στο χωριάτικο φούρνο. Όταν ήταν εποχή να μαζέψουμε τα σταφύλια ή τα τεράτσια ή τις ελιές, πηγαίναμε κι εμείς μαζί και βοηθούσαμε. Όταν οι γιαγιάδες έφτιαχναν σουτζιούκκο ή ππαλουζέ, τσακωνόμασταν ποιος θα βοηθήσει. Όταν δεν παίζαμε, πηγαίναμε βόλτες στο χωριό - χαζεύαμε τους γέρους στον καφενέ, ανάβαμε το κεράκι μας στην εκκλησία, πηγαίναμε για σουβλάκια στο κέντρο στον πλάτανο.

Απίστευτα χρόνια, απίστευτες εικόνες. Μόνο μετά από τόσα χρόνια καταλαβαίνω πόσο τυχερή ήμουν που είχα την ευκαιρία να τα ζήσω όλ' αυτά. Ο χρόνος όμως περνά και σαρώνει τα πάντα. Πέθανε ο παππούς, μετά από κάποια χρόνια η οικογένεια του θείου μου σταμάτησε να 'ρχεται για κάποιους σοβαρούς λόγους και χάσαμε την παρέα μας στα παιχνίδια, και μετά από ακόμη λίγα χρόνια ο παππούς Κώστας αρρώστησε, ήρθαν στην πόλη και μπήκαν σε ίδρυμα. Ήταν τέλος εποχής.

Πριν τέσσερα χρόνια ο παππούς Κώστας έφυγε για το αιώνιο ταξίδι. Η Πηλού ποτέ δεν έβγαλε τα μαύρα από τότε που πέθανε ο άντρας της - κράτησε πιστά τα έθιμα όπως τα 'μαθε απ' τη μάνα της, κι από τη μάνα της μάνας της. Στα μάτια της πάντα μια θλίψη, και όμως πάντα μου 'λεγε "εννά περάσουμεν μάνα μου". Κι ας ένιωθε τόση μοναξιά από τότε που έφυγε ο άντρας της. Δυναμικός χαρακτήρας εκείνος, πιο αδύναμη η Πηλού, γαντζωμένη πάνω του. Από τότε που πέθανε, έμοιαζε σαν έναν ίσκιο που έμεινε χωρίς το σώμα του. Είχα συνεχώς την αίσθηση πως ήθελε να φύγει και να πάει κοντά του. Κοντά στον άντρα της ζωής της. Ίσως και να άργησε! Τέσσερα χρόνια είναι πολλά, όταν νιώθεις τόσο μόνος.

Το φέρετρο κατεβαίνει στο χώμα. Η τελευταία φορά που ήταν ανάμεσά μας.

"Χούς ει και εις χουν απελεύση" (=είσαι χώμα και θα πας στο χώμα).

Υπάρχει πιο συγκλονιστική φράση απ' αυτή; Ο χωμάτινος άνθρωπος πάει στο χώμα. Και μετά; Και μετά; Τι θα γίνει μετά; Τι υπάρχει μετά;

Γιαυτό κλαίω σήμερα. Γιαυτό η ψυχή μου πονά. Όχι μόνο γιατί έφυγε - γιατί το ένιωθα από καιρό πως η ψυχούλα της ήθελε να κάνει το ταξίδι. Μόνη, χωρίς τον άντρα της, ταλαιπωρημένη από προβλήματα υγείας, πιο πικραμένη από ποτέ στα γεράματα από το ότι δεν είχε παιδιά. Αλλά και γιατί όταν τη βάζαμε στην τελευταία της κατοικία, και ρίξαμε όλοι οι συγγενείς λίγο χώμα - "καλό ταξίδι, αγαπημένη" μ' έπιασε το παράπονο ξανά. Γιατί νιώθω ότι σιγά σιγά φεύγουν οι πρωταγωνιστές των παιδικών μου χρόνων. Μια φοβερή νοσταλγία. Για τότε! Που δεν ήξερα τι θα πει πόνος, τι θα πει αρρώστια - που έχει χτυπήσει φοβερά σε κάποιες περιπτώσεις την οικογένεια μου. Τότε που δεν ήξερα τι θα πει ενδοοικογενειακές διαφορές, μα τώρα ξέρω τι θα πει να μην είσαι καλά με κάποιους συγγενείς σου. Τότε που οι μεγαλύτερες μας έγνοιες ήταν το παιχνίδι και οι βόλτες στο χωριό.

Αντίο, γιαγιά Πηλού. Πήγαινε στο χώμα να ξεκουραστείς γιατί κουράστηκες πολύ, το ξέρω.

τ' όνειρο σ' ένα βαθύ πηγάδι

Νιώθω το βλέμμα σου σαν φλόγα να με καίει

κι όλο το σώμα μου πονά που δε μπορώ

να σ' αγκαλιάσω.

Σαν μεταξύ μας να 'χουμε έναν τοίχο που δεν πέφτει

και τ' όνειρο να χάνεται

σ' ένα βαθύ πηγάδι.

Νάχα το θάρρος τ' όνειρο να διεκδικήσω

κι ας πλήρωνα το τίμημα απ' το αίμα

της καρδιάς!

Να 'χα τη δύναμη τον κόσμο να γκρεμίσω

και να τον χτίσω απ' την αρχή

μόνο για μας...

Me muero de amor

Πεθαίνω για την αγάπη

Νatalia Oreiro

http://www.youtube.com/watch?v=DmcD_UOj2l8

Te marchaste sin palabras, Έφυγες χωρίς λέξεις,

cerrando la puerta, κλείνοντας την πόρτα,

justo cuando te pedía, ακριβώς όταν σου ζητούσα

un poco más. λίγο παραπάνω.

El miedo te alejó del nido, ο φόβος σε απομάκρυνε από την φωλιά

sin una respuesta, χωρίς μια απάντηση,

dejando un corazón herido, αφήνοντας μια πληγωμένη καρδιά,

dejándome atrás. αφήνοντας με πίσω.

Y ahora me muero de amor και τώρα πεθαίνω για την αγάπη

si no estás, αν δεν υπάρχεις εσύ,

me muero y no puedo esperar, πεθαίνω και δε μπορώ να ελπίζω,

a que vuelvas de nuevo aquí, να επιστρέψεις ξανά εδώ,

junto a mí, con tus besos. μαζί μου, με τα φιλιά σου.

Es que me muero de amor Γιατί πεθαίνω για την αγάπη

si no estás, αν δεν υπάρχεις εσύ,

me muero y no puedo esperar, πεθαίνω και δε μπορώ να ελπίζω,

necesito tenerte aquí, χρειάζομαι να σ' έχω εδώ,

junto a mí, μαζί μου,

sin tu amor no puedo seguir... χωρίς την αγάπη σου δε μπορώ να συνεχίσω...

Entre tus papeles descubrí, una carta, Μέσα στα χαρτιά σου βρήκα, ένα γράμμα,

solo en líneas apretadas, frases sin razón. μόνο με γραμμές πυκνές, φράσεις χωρίς νόημα.

Dices que el motivo fue la falta de aire, Λες πως ο λόγος ήταν πως σου έλειπε αέρας,

si siempre te dejé ser libre, sin una condición. αν ποτέ σε άφηνα ελεύθερο, χωρίς ένα όρο.

Y ahora me muero de amor si no estás, Και τώρα πεθαίνω για την αγάπη αν δεν υπάρχεις εσύ,

me muero y no puedo esperar, πεθαίνω και δε μπορώ να ελπίζω,

a que vuelvas de nuevo aquí, να γυρίσεις ξανά εδώ,

junto a mí, con tus besos. κοντά μου, με τα φιλιά σου.

Es que me muero de amor si no estás, Γιατί πεθαίνω για την αγάπη αν δεν υπάρχεις εσύ,

me muero y no puedo esperar, πεθαίνω και δε μπορώ να ελπίζω,

necesito tenerte aquí, junto a mí, χρειάζομαι να σ' έχω εδώ, κοντά μου,

sin tu amor no puedo seguir... χωρίς την αγάπη σου δε μπορώ να συνεχίσω...

Dime que lo es verdad, Πες μου πως είναι αλήθεια,

que voy a despertar, cerca de tu piel, πως θα ξυπνήσω κοντά στο σώμα σου,

igual que hasta ayer... όπως μέχρι χτες...

Porque me muero de amor ... Γιατί πεθαίνω για την αγάπη ....

Como te olvido...

Μου αρέσουν πάρα πολύ τα τραγούδια στα ισπανικά. Εδώ και πολλά χρόνια, πριν καν ξεκινήσω να μαθαίνω τη γλώσσα. Ειδικά οι μπαλάντες, είναι πολύ ερωτικά και μελωδικά τραγούδια. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποια από αυτά... (με μετάφραση βέβαια:))

http://www.youtube.com/watch?v=8vGw6989zIg

Como te olvido (Πώς να σε ξεχάσω )

Natalia Oreiro

Me miraste a los ojos y creí Με κο ίταξες στα μάτια και πίστεψα

Que el amor se paseaba frente a mi ότι η αγάπη περνούσε από μπροστά μου

Y trate de alcanzarte Και προσπάθησα να σε φτάσω

Sin medir que al tocarte χωρίς να υπολογίσω πως όταν σ' ακουμπούσα

Te reirías otra vez de mi θα γελούσες άλλη μια φορά μαζί μου

Me abrazaste y confié en tu corazón Μ' αγκάλιασες κι εμπιστεύτηκα την καρδιά σου

Esperando en tus besos la pasión περιμένοντας στα φιλιά σου το πάθος

Pero nada me diste Αλλά τίποτα δε μου είπες

Y una noche rompiste και μια νύχτα έσπασες

Mi ilusión en pedacitos το όνειρό μου σε κομμάτια

Que se ahogan en un solo grito… Που πνίγηκαν σε μια μόνη κραυγή...

Como te olvido Πώς να σε ξεχάσω

y dime como te olvido Πες μου πώς να σε ξεχάσω

Como te olvido Πώς να σε ξεχάσω

Si a tu puerta me llevan Αν στην πόρτα σου με φέρνουν

todos los caminos Όλοι οι δρόμοι

Como te olvido Πώς να σε ξεχάσω

y dime como te olvido πες μου πώς να σε ξεχάσω

Como te olvido, Oh, oh πώς να σε ξεχάσω

Me vendiste una excusa sin razon Μου πούλησες μια δικαιολογία χωρίς λόγο

la pague con el precio de tu amor την πλήρωσα με το βάρος αγάπης σου

Si no dio resultado Αν δεν είχε αποτέλεσμα

Ahora dime que hago τώρα πες μου τι κάνω

Con mis ganas, con mis sentimientos, Με τους πόθους μου, με τα συναισθήματα μου

Con el nudo que me ataste a dentro με τον κόμπο που δέθηκα μέσα μου

Como te olvido Πώς να σε ξεχάσω

y dime como te olvido πες μου πώς να σε ξεχάσω

Como te olvido Πώς να σε ξεχάσω

Si a tu puerta me llevan αν στην πόρτα σου με φέρνουν

todos los caminos όλοι οι δρόμοι

Como te olvido Πώς να σε ξεχάσω

y dime como te olvido πες μου πώς να σε ξεχάσω

Como te olvido Oh, oh.... πώς να σε ξεχάσω...

Si no dio resultado Αν δεν είχε αποτέλεσμα

Donde escondo el pasado Πού να κρύψω το παρελθόν;

Como arranco cada sentimiento πώς να ξεριζώσω κάθε συναίσθημα

Si las lagrimas me lloran dentro αν τα δάκρυα κυλάνε μέσα μου

Como te olvido Πώς να σε ξεχάσω

y dime como te olvido... πες μου πώς να σε ξεχάσω....

Είναι ένα τραγούδι που μου άρεσε από πολύ παλιά, πριν καν να ξέρω τι σημαίνει, γιατί και μόνο στη φωνή της Natalia Oreiro μπορούσες να καταλάβεις τον ερωτικό πόνο. Τόσο έντονο ήταν το συναίσθημα στη φωνή της. Όταν έμαθα και κάποια πράγματα γι' αυτή τη θεσπέσια γλώσσα το ερωτεύτηκα. Αφιερωμένο...

εκείνος

Πριν λίγες μέρες συνειδητοποίησα ότι ήμουν απαράδεκτα ανειλικρινής με τον εαυτό μου.

Γενικά είμαι άνθρωπος που του αρέσει να έχει τον έλεγχο της ζωής του. Ό,τι περνά από το δικό μου χέρι, το κάνω, ακόμα κι αν κουραστώ περισσότερο, γιατί μου αρέσει να καθορίζω εγώ πώς θα γίνουν κάποια πράγματα. Με τον ίδιο τρόπο, πίστευα -αφελώς- μέχρι πρόσφατα πως μπορούσα να ελέγχω τα συναισθήματα μου.

-Μα πώς μπορείς να είσαι τόσο χαζή, μικρή pax. Άμα είναι να ερωτευτείς θα ερωτευτείς. Δεν θα πάρει και άδεια η καρδιά από τη λογική. -Είσαι χαζή; Και βέβαια θα πάρει. Εγώ τα ελέγχω όλα, πάντα. Άμα δεν θέλω να νιώσω κάτι για κάποιον, δεν θα το νιώσω! είπε η pax. (Δεν πίστευε βλέπετε και στον κεραυνοβόλο έρωτα, είχε και καιρό να ερωτευτεί).

Η μικρή pax έκανε βέβαια ένα τεράστιο λάθος.

Όσο περνάνε τα χρόνια, συνειδητοποιώ ότι, όσο γενναία έχω φανεί σε άλλους τομείς, τόσο κότα έχω φανεί στον έρωτα. Δεν τολμάω, ακόμα κι αν ξέρω πως έτσι χάνω περισσότερα από όσα κερδίζω. Φοβάμαι να δώσω πράγματα, προτιμώ να τα κρατάω για τον εαυτό μου κι ας νιώθω τόσο μόνη.

Χώρισα πριν από δύο περίπου χρόνια. Έκτοτε δεν έκανα κάτι άλλο παρόλο που είχα προτάσεις. Για κάποιο χρονικό διάστημα γιατί δεν ήμουν έτοιμη, από κάποιο σημείο και έπειτα γιατί φοβόμουν. Φοβόμουν φριχτά.

Σε εκείνο το διάστημα, γνώρισα εκείνον. Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή, παρόλο που έχω ισχυριστεί κατ' επανάληψη πως δεν πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα. Ε, μιας που ξεσκεπάζω όλες τις μαλακίες που έχω πει στον εαυτό μου σε αυτό το post, ας τη ξεσκεπάσουμε και αυτή. Μάλλον κεραυνοβόλος ήταν (εκ μέρους μου τουλάχιστον).

Για κάποιους λόγους όμως, δεν έγινε κάτι παρόλο που εκείνος έδειξε ενδιαφέρον. Φοβόμουν την απόσταση που υπήρχε (δεν ήμασταν στην ίδια χώρα - και είμαι ΚΑΤΑ των σχέσεων από απόσταση. Όχι τόσο για το φόβο μην με απατήσει ο άλλος - που τον έχω, δεν το κρύβω- αλλά πιο πολύ γιατί δεν αντέχω να έχω τον άλλον και να μην τον έχω. Να χάνω όλα αυτά τα πολύτιμα κομμάτια της καθημερινότητας του.) Φοβόμουν μήπως του έπεφτα λίγη εμφανισιακά. Φοβόμουν να μην ήταν για εκείνον κάτι επιπόλαιο ενώ εγώ ήθελα κάτι σοβαρό. Φοβόμουν μήπως δεν είχα ακόμα ξεπεράσει τον άλλον - γιατί ήταν μόνο 2-3 μήνες που είχαμε χωρίσει. Φοβόμουν μήπως δε γινόμουν αποδεκτή από τον κοινωνικό του κύκλο - γιατί ας πούμε ότι ήμουν πιο intellectual ενώ η παρέα του πιο ας πούμε αλητάκια. Φοβόμουν μήπως κάνει και μαζί μου μαλακίες που έκανε σε προηγούμενες σχέσεις του και που είχε την ανόητη ειλικρίνεια να μου πει.

Φοβήθου και να φοβηθείς τελικά δεν έγινε τίποτα. Παρόλο που ήθελα πάρα πολύ. Can you think of anything sillier than that? Ήμουν κάτω από το δέντρο και το μήλο ήταν έτοιμο να πέσει και δεν άπλωνα το χέρι μου να το κόψω. Ενδιαφερόταν, τον σκεφτόμουν μέρα νύχτα, σκεφτόμουν πόσο ωραία θα ήταν να ήμασταν μαζί, είχα πέσει σε κατάθλιψη, και όμως δεν έκανα τον κόπο να τον ενημερώσω!!!!

Έχει περάσει παραπάνω από 1,5 χρόνος από τότε. Κρατήσαμε επαφή. Κάποιες φορές εκείνος έριχνε κάποιες σποντούλες-σποντάρες-υπονοούμενα. (Καλός μαλάκας και εκείνος έννεν;) Εγώ είχα πείσει τον εαυτό μου -και ναι, most of the time ήμουν 100% σίγουρη γι'αυτό- πως τα αισθήματα που έτρεφα γιαυτόν ήταν εντελώς φιλικά!!! Και ότι η αδυναμία που του είχα και το ότι ήθελα να κρατάμε επαφή ήταν γιατί τον συμπαθούσα πάρα πολύ και ήθελα να τον έχω στη ζωή μου.

ΝΝΑ ΜΕΣ ΤΑ ΜΜΑΘΚΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Πριν από λίγο καιρό γνώρισα κάποιον που ενδιαφέρεται και μου το έδειξε. Και μετά από πολύ καιρό, άρχισα να σκέφτομαι "ρε, λες να ξεκινήσω κάτι;" Και η απάντηση ήταν "περνώ πολλά ωραία μαζί του αλλά εν θέλω κάτι ερωτικό γιατί είμαι ακόμα ερωτευμένη με εκείνον."

ΒΟΟΜ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Έσκασε η βόμβα. Μπράβο σου, silly little pax, τόσο καιρό που έλεγες δεν θέλεις κάτι, δεν ήταν επειδή έχεις υποχρεώσεις, αλλά επειδή είσαι ακόμα τόσο ερωτευμένη μαζί του. Επειδή δε μπορείς να διανοηθείς να σε φιλά ή να σε αγγίζει κάποιος άλλος, άσχετα αν εκείνος δεν έχει τέτοια κολλήματα. Επειδή είναι τόσο ωραία στην αγκαλιά του, που θα ήθελες να μείνεις εκεί για πάντα.

Σκεφτόμουν πολύ έντονα να του το πω. Μετά όμως σκέφτηκα, "hello, εν όποτε θυμηθείς; Και πού ξέρεις ότι δεν έχει ήδη κάτι άλλο; Κάτι πολύ καλύτερο; (οι "φιλικές" μας συζητήσεις πολύ σπάνια περιλαμβάνουν ενημέρωση για τα ερωτικά). Και πόσο καιρό νομίζεις ότι θα κάθεται να τον φτύνεις; Και αν του το πεις και μετά ώσπου να βρεθείτε αλλάξεις γνώμη;" (είπαμε, δεν είμαστε καν στην ίδια χώρα).

Αγαπητοί μου αναγνώστες, τόσο καιρό είχα βέβαια σημάδια ότι είμαι λλίο πελλή και λλίο κυκλοθυμική και δεν ξέρω καθόλου τι θέλω, but now I have even stronger evidence. Πόσο ηλίθιο/σχιζοφρενικό είναι να θέλεις κάποιον και να ξέρεις όμως ότι για εκατό λόγους δεν θα κάνεις τίποτε; Και πόσο φοβιτσιάρικο είναι να το παραδέχεσαι στον εαυτό σου τόσο καιρό μετά;

Βέβαια έχω και ένα ελαφρυντικό, ότι τον περισσότερο καιρό νόμιζα ότι το είχα ξεπεράσει. Αλλά τώρα η προοπτική να γίνει κάτι με κάποιον άλλο με τρόμαξε. Με τρόμαξε που κατάλαβα ότι δεν θέλω τίποτε με κανέναν αν δεν είναι εκείνος. Με τρομάζουν όλα αυτά τα συσσωρευμένα συναισθήματα, (αφού τόσο καιρό τα καταπίεζα) που όμως μπορεί να αντιστοιχούν τώρα πια σε ένα κενό από την άλλη πλευρά!!!

Έχω θυμώσει τόσο πολύ με τον εαυτό μου, που τόσο καιρό μου έλεγα ψέματα, που το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν αυτή η άσκηση θάρρους - να τα γράψω στο blog μου. Ελπίζοντας έτσι να ξορκίσω τους δαίμονές μου. May the force be with me.

Υ.Γ. Συγχωρέστε μου τις αγγλικές εκφράσεις, αλλά έτσι παθαίνεις άμα στη δουλειά σου μιλάς μόνο αγγλικά.

υπενθύμιση...

Να μη χάσω το χρόνο μου, να μη χάσω το δρόμο μου, να μη χαθώ. Στους ντυμένους με παραμορφωτικούς καθρέφτες διαδρόμους βλέπεις την εικόνα σου ακρωτηριασμένη. Το βλέμμα των άλλων σε μεταμορφώνει, καταλήγεις να παίζεις ένα ρόλο που δεν έχεις διαλέξει, μόνο και μόνο για να αρέσεις στο κοινό της γαλαρίας. Καταλήγεις να γίνεις αυτό που οι άλλοι βλέπουν σε σένα. Λες αυτό ακριβώς που θέλουν να ακούσουν, ακόμα κι αν δεν σκέφτεσαι τίποτα. Από το φόβο μήπως και δεν σε αγαπήσουν υποκρίνεσαι, μαθαίνεις να λες ψέματα, ξεχνάς την αλήθεια- που δεν βολεύει πάντα.

Νίκος Αλιάγας

pieces of me

Νομίζω πως οι άνθρωποι που με γνωρίζουν για πρώτη φορά με θεωρούν στην καλύτερη περίπτωση χαζοχαρούμενη. Ένα μικρό, αθώο, χαμογελαστό κοριτσάκι. Είναι και η φωνή μου που είναι και λεπτή βλέπεις! Είναι και το baby face:) Και βέβαια πολλοί διατηρούν αυτή την εντύπωση για αρκετό καιρό.

Μου αρέσει – και πάντα μου άρεσε – να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Δε μ’ αρέσει η γκρίνια, η μιζέρια, η στενοχώρια. Ποτέ δε μου άρεσε. Με μισώ άμα είμαι στενοχωρημένη, και προτιμώ να μη με βλέπουν οι άλλοι. Δε μου αρέσει να δείχνω αυτή την πλευρά του εαυτού μου. (Δεν είναι ότι δεν την έχω δείξει ποτέ – αλλά σε ελάχιστα άτομα και όταν πραγματικά δε μπορούσα να το ελέγξω.)

Πιο πολύ όμως από την εικόνα, με ενδιαφέρει το τι νιώθω. Δε μου αρέσει να ζω μες την κατάθλιψη. Δε μου αρέσουν τα αρνητικά συναισθήματα. Σε κάνουν και χάνεις τη ζωή σου, και στο κάτω κάτω, πόση ζωή έχουμε; Δε θέλω να γκρινιάζω, να παραπονιέμαι. Όταν αρρώστησε ένα από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα, κατάλαβα ότι είναι ύβρις να έχεις το προνόμιο της ζωής και να το αφήνεις να πάει χαμένο. Και η ζωή που περνάμε κλαίγοντας είναι ζωή χαμένη. Ψάχνω τη μικρή, καθημερινή ευτυχία στα πράγματα: στη δημιουργία, στην επαφή με τους ανθρώπους που αγαπώ, στην ομιλία με τον εαυτό μου, τα θέλω μου, τα όνειρα μου.

Ένας φίλος μου που αγαπώ, είχε γράψει «η ευτυχία χρειάζεται απόφαση, υγεία, κακή μνήμη». Συμφωνώ σε πολύ μεγάλο βαθμό. Γιαυτό και θα τολμούσα να με χαρακτηρίσω ευτυχισμένο άνθρωπο. Μόνο με το δεύτερο διαφωνώ κάπως και του το ‘χω πει. Γιατί δεν πιστεύω πως άμα κάτι πάει στραβά με την υγεία τη δική σου ή ενός αγαπημένου προσώπου, πρέπει να παραιτηθείς από την ευτυχία!!!

Όπως μου αρέσει να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων, μου αρέσει να βλέπω και τη θετική πλευρά των ανθρώπων. Κάποιοι φίλοι μου νομίζουν ότι τους έχω μυθοποιήσει, αλλά δεν είναι έτσι, καθόλου! Το ξέρω πολύ καλά ότι όλοι έχουν αρνητικά, αλλά από τη στιγμή που δε με επηρεάζουν, γιατί να επικεντρωθώ σ’ αυτά; Από την άλλη, αφού το ξέρω αυτό, περιμένω πως όλοι μας θα απογοητεύσουμε ο ένας τον άλλο σε κάποια στιγμή, γιατί είμαστε άνθρωποι και άρα φύσει ατελείς. Παλιότερα ο ρεαλισμός μου έφτανε στα όρια του κυνισμού, αλλά ευτυχώς το κατάλαβα κάποια στιγμή πως η ζωή γίνεται αβάσταχτη χωρίς να δίνεις ευκαιρίες στους ανθρώπους, χωρίς να εμπιστεύεσαι. Κι ας προδοθείς!

Δε μου αρέσει να θυμώνω με τους άλλους. Ούτε μπορώ να κρατάω κακία για πολύ καιρό. Το θεωρώ εντελώς περιττό και ανούσιο, το τέλειο χάσιμο χρόνου. Και όχι, δεν το βλέπω έτσι από ανωτερότητα. Μάλλον θα έλεγα από εγωισμό. Ο άνθρωπος που κρατά κακία και περιμένει πότε θα πάρει εκδίκηση, μάλλον ο ίδιος τρώγεται με τα ρούχα του και στον εαυτό του κάνει ζημιά. Γιατί να μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία; Συγχωρώ πολύ εύκολα. Απλά όταν βλέπω ότι ο άλλος δεν αλλάζει, δεν τον έχω πια κοντά μου, κι έτσι δεν τον αφήνω να μου κάνει πια κακό.

Αγαπάω τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου, και τους αγαπάω πολύ. Και δε φοβάμαι να τους το δείξω. Και θα ‘θελα όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να το δείξουν, έστω σε λίγα πιο αγαπημένα πρόσωπα.

Πιστεύω ότι ο καθένας, είναι, σε πολύ μεγάλο βαθμό, άξιος της τύχης του. Και εξηγούμαι: άμα βλέπω ότι κάτι μου κάνει κακό, αλλά το ξανακάνω, και το ξανακάνω, και λέω συνέχεια «δε μπορώ να το ελέγξω, δε μπορώ να το σταματήσω», sorry, αλλά ό,τι και να πάθω μου αξίζει. Δε γίνεται, κύριε εαυτούλη μου, να τα ρίχνουμε όλα στη ζωή και στη μοίρα! Και βέβαια μπορείς να το ελέγξεις αυτό που συμβαίνει, στο 95% των περιπτώσεων! (εξαιρούνται τα θέματα υγείας). Δε μου αρέσει η απόδοση ευθυνών σε άλλους. Τη θεωρώ κλασική συνταγή αποτυχίας.

Μου αρέσει να ονειρεύομαι. Κάποια όνειρα είναι τρελά, και το ξέρω ότι μπορεί να μείνουν μόνο όνειρα, αλλά και τι πειράζει; Κάποια άλλα είναι πιο μικρά, είναι στόχοι. Θέλω να εξελίσσομαι σαν άτομο. Πόσο βαρετή θα μου φαινόμουν αν έμενα στάσιμη! Μπορεί να είναι από το πιο μικρό και χαζό πράγμα, πχ αυτό το τρίμηνο θέλω να μάθω πώς να βάφομαι καλύτερα, μέχρι κάτι πιο μεγάλο, πχ θέλω να μάθω ακόμα μία γλώσσα ή να εξελίξω αυτές που ήδη ξέρω. Ανά τρίμηνο ή τετράμηνο, βάζω κάποιους μικρούς στόχους. Δεν πειράζει αν δεν τους πραγματοποιώ όλους! Μου δίνουν ώθηση να πάω μπροστά, να κάνω έστω κάτι από αυτά που έχω προγραμματίσει.

Μου αρέσει να δημιουργώ και να μαθαίνω. Στην τελετή της ορκωμοσίας μας, όταν μιλούσε ο αντιπρύτανης, είπε χαρακτηριστικά – και δεν θα το ξεχάσω ποτέ! – «Να έχετε πάντα την αγωνία της μάθησης». Μου αρέσει να μαθαίνω. Από τα πιο μικρά και «χαζά», πχ το πλέξιμο (ναι ναι, ξέρω να πλέκω :p) ως τα πιο δύσκολα, πχ μια γλώσσα. Μου αρέσει να ‘μαι δημιουργική.

Μου αρέσει τρομερά αυτό που σπούδασα, και νιώθω τυχερή γιατί ήταν αυτό το αντικείμενο των σπουδών μου: η ελληνική γλώσσα, και ειδικότερα η αρχαία. Δεν ξέρω αν στο μέλλον θα είναι η κύρια πηγή εσόδων μου, γιατί, sorry κιόλας που το κάνω τόσο πεζό το κείμενο σε αυτό το σημείο, αλλά κάπως πρέπει να ζήσουμε κι εμείς από κάποια φάση και μετά:) Αλλά τουλάχιστον το σπούδασα γιατί το λατρεύω! Και ευελπιστώ να το εξασκήσω κιόλας...

Αλλά αυτό που ελπίζω να είμαι, πιο πολύ και πιο πάνω απ’ όλα, είναι να είμαι ελεύθερο πνεύμα. Το ξέρω πως έχω και τα βολέματα μου και είμαι εντελώς απενοχοποιημένη γι’ αυτά, αλλά τι εννοώ με το ελεύθερο πνεύμα; Να μπορώ πάντα να κάνω κριτική στις πληροφορίες που δέχομαι και να μην τις καταπίνω αμάσητες. Να μπορώ να κρατάω αυτά που είναι σημαντικά για μένα ακόμα κι όταν όλοι οι άλλοι είναι ενάντιοι. (Και βέβαια, να μην θέλω να τα επιβάλω στους άλλους). Να μπορώ, όταν κάνω όνειρα για το μέλλον, να είναι εντελώς προσωπικά κι όχι αυτά που οι άλλοι θέλησαν για μένα...

Υ.Γ. Δεν έχω την εντύπωση πως δεν έχω αρνητικά! Αλλά μπορούν να λείπουν από ένα post γεμάτο αισιοδοξία. Τα κρατάω και τα δουλεύω με τον εαυτό μου...

πυροτεχνήματα

Ένα τραγούδι που δεν ξέρω για ποιο λόγο, μου έχει κολλήσει τώρα τελευταία!!

Πέρασα πολλά δίχως αγκαλιά κι ήρθες σαν πρωί μέρα τυχερή είσαι ουρανός κι η γη, δίψα, βροχή. Μες στην ξαστεριά σβήνω τα παλιά άδειο παρελθόν, μέλλον το παρόν είσαι ποταμός, πηγή, δίψα, βροχή.

Γκρέμισα βουνά για την αγάπη σου κι ήθελα εμένα να κοιτάς σαν τον Θεό σου, έναν άγγελο, σαν όνειρό σου που ζεις κι αγαπάς.

Πυροτεχνήματα, γράφουν συνθήματα σ’ έναν καθαρό ουρανό. Πυροτεχνήματα, θάλασσες, κύματα πόσο δυνατά σ' αγαπώ. Τόσες μάχες δίχως φίλους κι εχθρούς στο μυαλό ξενύχτι πριν βρω χρυσούς θησαυρούς. Κλείσαν οι πληγές, πιάσαν οι ευχές μείνε πάντα εδώ, φίλα μου σταυρό είσαι ουρανός και γη, δίψα, βροχή.

Γκρέμισα βουνά για την αγάπη σου κι ήθελα εμένα να κοιτάς σαν τον Θεό σου, έναν άγγελο, σαν όνειρό σου που ζεις κι αγαπάς.

Πυροτεχνήματα, γράφουν συνθήματα σ’ έναν καθαρό ουρανό. Πυροτεχνήματα, θάλασσες, κύματα πόσο δυνατά σ' αγαπώ. Τόσες μάχες δίχως φίλους κι εχθρούς στο μυαλό ξενύχτι πριν βρω χρυσούς θησαυρούς.

ορκωμοσία

Χτες ορκίστηκα.

Τήβεννος, καπελάκι χαρακτηριστικό, ανθοδέσμη. Η πρώτη της σχολής να διαβάζει τον όρκο, ομιλίες από τον αντιπρύτανη και τον πρόεδρο του τμήματος φιλολογίας. Μου άρεσε πολύ που δεν ήταν μακροσκελείς ανούσιες τυπικούρες. Λίγα λόγια από την καρδιά για την καρδιά. Χωρίς προσχεδιασμούς.

Για κάποιους η τελετή ορκωμοσίας δε σημαίνει τίποτα, για μένα σήμαινε πάρα πολλά. Μου θύμισε γιατί επέλεξα να σπουδάσω αυτό που σπούδασα τελικά: γιατί το αγαπώ τόσο πολύ. Όχι γιατί είναι μια δουλειά εξασφαλισμένη, μετά από μερικά χρόνια τουλάχιστον, όχι γιατί είναι καταξιωμένη κοινωνικά και δίνει καλά και σταθερά λεφτά. Δε θα υποκριθώ ότι αυτά δεν τα σκέφτηκα καθόλου- αλλά εννοείται πως δεν ήταν αυτά η βασική και πρώτη μου σκέψη, αλλά η αγάπη για το αντικείμενο.

Κύριοι καθηγητές, σας το υπόσχομαι, θα έχω πάντα την αγωνία της μάθησης. Θα θυμάμαι πάντα πως όλ' αυτά που έμαθα είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Θα έχω πάντα την αγάπη και την αίσθηση της ευθύνης γι' αυτό που κάνω. Θα έχω πάντα την περηφάνεια πως διδάσκω μια γλώσσα που μιλιέται εδώ και 3000 χρόνια.

Κόντρα στις ανώμαλες προσγειώσεις της εποχής μας. Γιατί λίγος ρομαντισμός είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να ζεις...

Υ.Γ. Αδερφούλα, ευχαριστώ πολύ για το video και τις φωτογραφίες. Είδες, ακόμα και οι ξανθές μπορούν να είναι χρήσιμες στην κοινωνία:)

ο ύμνος στην αγάπη.

τα λίγα πράγματα που έχω ανάγκη για να ζήσω τα έχω, και η βαρκούλα μου έχει ανοίξει πανιά για το ταξίδι. οι ανάγκες μου για να είμαι ευτυχισμένη δεν ταυτίζονται με πολλών άλλων, μα δεν έχει σημασία. αγάπα με όπως είμαι ή μην ασχοληθείς. τόσα πράγματα στον κόσμο που δεν αξίζουν, κι εμείς καθόμαστε και τους δίνουμε αξία! τόσα πράγματα που θέλουμε να αποκτήσουμε, να έχουμε, να έχουμε, και η ψυχή μας ικετεύει για λίγη σημασία. βάλαμε μες τη ζωή μας όλα τα πράγματα που δεν χρειαζόμαστε κι αφήσαμε έξω τα ουσιαστικά. αγάπη χρειαζόμαστε. να δώσουμε και να πάρουμε. κι ας ακούγεται τόσο ρομαντικό, τόσο ξεπερασμένο. μα είναι τόσο αληθινό.

"Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσωμαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει." Επιστολή του Αποστόλου Παύλου, Προς Κορινθίους Α' (13,1 –13,7)

Μετάφραση: Αν μπορώ να λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους, οι λόγοι μου ακούγονται σαν ήχος χάλκινης καμπάνας ή σαν κυμβάλου αλαλαγμός. Κι αν έχω της προφητείας το χάρισμα κι όλα κατέχω τα μυστήρια κι όλη τη γνώση, κι αν έχω ακόμα όλη την πίστη έτσι που να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα. Κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα, κι αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δε μ'ωφελεί. Εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη· εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει ούτε περηφανεύεται, είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος· ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει, δε χαίρεται για το στραβό που γίνεται, αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό. Εκείνος που αγαπάει, όλα τα ανέχεται· σε όλα εμπιστεύεται, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει.

αφιερωμένο στους τελευταίους ρομαντικούς.

αγάπησε!

Αγάπα, και θα 'ναι όλα μια χαρά. Το ξέρεις πως μπορεί να πληγωθείς, να κλάψεις, να πέσεις. Ξέρεις όμως πως, άμα δε μπορείς να εμπιστευτείς κανένα κι άμα δεν σου επιτρέπεις να κάνεις όνειρα, καλύτερα να πέσεις από τον 6ο.

απαγορεύονται οι επιτάφιοι.

Σε προκαλώ.

Τόλμησε να κάνεις βουτιά στη σκοτεινή περιοχή του φόβου σου. Τόλμησε να κάνεις αυτό που τόσο πολύ ποθείς και δεν τολμάς. Να δεις αν θα σε σκοτώσει ή αν θα σε κάνει πιο δυνατό.

Δεν ξέρω αν αυτή η επιθυμία να προκαλώ τους φόβους μου είναι παράξενη ή δικαιολογημένη. Πάντως, και όταν το έκανα, ήταν επειδή το ήθελα εγώ. Τα "θέλω" μου δεν ήταν ποτέ τα "θέλω" των άλλων. Δεν έκανα ποτέ (ενσυνείδητα τουλάχιστον) κάτι "απαγορευμένο" αν δεν ήταν δική μου επιθυμία, του δικού μου μυαλού προσταγή.

Τι αξία έχει η ζωή άμα συνεχώς ζεις απλά για να ζεις; Χωρίς να τολμάς τίποτα, και ποτέ; Κι άμα δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, τουλάχιστον να δημιουργείς, ή έστω, να παράγεις έργο.

Γιατί να βάζεις τη γη να σε κουβαλάει, άμα θα είσαι απλά μια άχρηστη ύπαρξη; Γιατί απλά να περιφέρεις το σώμα σου εδώ κι εκεί; Σκέψου πόση ενέργεια κοστίζεις στον πλανήτη.

Με απασχολεί πάρα πολύ να μην περιφέρω το σώμα μου. Προτιμώ να περιφέρω τον Επιτάφιο. Δεν θέλω να είμαι ένας Επιτάφιος. Απαγορεύονται οι Επιτάφιοι στη γειτονιά.

Παλιά με απασχολούσε πάρα πολύ το ζήτημα της ασημαντότητας της υποτιθέμενης σημαντικής ύπαρξής μας. Ήθελα να γίνω παγκοσμίως γνωστή συγγραφέας (το κυρίως παιδικό μου όνειρο, που το θυμάμαι τώρα και χαμογελάω.) Πίστευα πως μόνο έτσι θα έπαιρνε αξία η ζωή και η ύπαρξη μου. Τι, να πεθάνω και να μη με θυμούνται οι επόμενες γενεές; Απαράδεκτο:)

Με τα χρόνια, μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, συνήλθα και αντιλήφθηκα ότι αυτό δε γίνεται. Οπότε, έβαλα πιο "μικρούς" στόχους.

Αλλά το αίτημα να μην αφήσω τη ζωή μου να πάει στα χαμένα, δε σταματάει ποτέ.

ο ονειροπόλος

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας ονειροπόλος που γύριζε όλο τον κόσμο ψάχνοντας το ιδανικό μέρος για να μείνει για πάντα. Ταξίδεψε πάρα πολύ αλλά δεν έβρισκε τίποτα που να τον ικανοποιεί. Μέχρι που συνάντησε μια παραμυθένια χώρα. Ήταν μικρή βέβαια και λιγάκι απομονωμένη, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε τους κατοίκους της από το να τη θεωρούν κέντρο του Σύμπαντος. Οι κάτοικοι εκεί ήταν όλοι τέλειοι. Ζούσαν σε μεγάλα κάστρα – παλάτια, είχαν πολλά λεφτά, έκαναν πάντα πλουσιοπάροχα ταξίδια και μετακινούνταν με τα καλύτερα αυτοκίνητα. «Τέλεια», είπε ο ονειροπόλος. «Θα μείνω εδώ για πάντα».

Αρχικά, ήταν πολύ ευχαριστημένος. Σιγά σιγά όμως, άρχισε να ανακαλύπτει πράγματα που δεν του άρεσαν καθόλου. Ο γείτονας του που είχε το τεράστιο σπίτι δε μπορούσε να το χαρεί, γιατί ήταν καταχρεωμένος. Ο άλλος γείτονας είχε ξοφλήσει το ακριβό αυτοκίνητο αλλά δεν είχε τα λεφτά να το συντηρήσει. Η γειτόνισσα του που εμφανιζόταν κάθε μέρα με διαφορετικό συνολάκι, επώνυμο πάντα, είχε καταχρεώσει όλες τις τις πιστωτικές και τώρα δανειζόταν λεφτά για να αγοράσει ζάχαρη. Και οι γείτονες που έμεναν απέναντι, καβγάδιζαν όλη μέρα στο σπίτι αλλά έξω στο δρόμο ήταν μια μεγάλη, ευτυχισμένη οικογένεια που σκόρπαγε πλατιά χαμόγελα. «Δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση», σκέφτηκε ο ονειροπόλος. Θα σηκωθώ να φύγω από δω.»

Αλλά πριν φύγει, πήγε να αποχαιρετήσει ένα γεροντάκι που έμενε δύο δρόμους πιο κάτω και είχε πια γίνει φίλος του. Του διηγήθηκε τα καθέκαστα και το γεροντάκι άρχισε να γελά. «Έτσι είναι οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα αγόρι μου. Αγωνίζονται όλοι να χτίσουν το καλύτερο σπίτι, να πάρουν το καλύτερο αυτοκίνητο, να κάνουν τον «τέλειο» γάμο της χρονιάς ή τουλάχιστον να φαίνονται ευτυχισμένοι σ΄αυτόν που έχουν, να πάρουν το καλύτερο ρούχο, να αγοράσουν ένα σωρό πράγματα που δεν έχουν ανάγκη.» «Μα δεν είναι χαζό αυτό παππούλη; Τι σημασία έχει να δείχνεις πλούσιος, άμα δεν είσαι ευτυχισμένος;» «Δεν είναι ανάγκη να είναι ευτυχισμένοι. Τους αρκεί να φαίνονται...»

Σ.Σ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.

Με προβληματίζει πάρα πολύ το τι γράφω. Από τότε που ξεκίνησα δουλειά, δεν έχω πια το κουράγιο να γράψω! Εννοώ δεν μπορώ να γράψω κάτι που να φαίνεται σ' εμένα τουλάχιστον ότι διαβάζεται. Είμαι και απαιτητική με τον εαυτό μου. Νιώθω πάρα πολύ μικρή σ' αυτό που ονομάζεται πνευματική δημιουργία. Θα μου πείτε ξεκόλλα, τα blogs δεν γράφεις απαραίτητα κάτι σπουδαίο ή κάτι που να αξίζει λογοτεχνικά! Είναι και για εκτόνωση, για να πεις τη γνώμη σου, ακόμα και για να πεις ό,τι βλακεία σου κατεβεί στο κεφάλι. Έλα όμως που δυσκολεύομαι να το κάνω αυτό! Δεν ισχυρίζομαι ότι τα γραφόμενα μου είναι τα top. Αλλά δυσκολεύομαι να δημοσιεύσω κάτι που δεν δυσκολεύτηκα να το γράψω. Ακόμα και αυτό το post, όπου απλά εκφράζω κάποιες σκέψεις, νιώθω τύψεις να το δημοσιεύσω, επειδή το έχω γράψει σε 10 λεπτά! Ουφ, μεγάλο κόλλημα. Σαν να μη μας έφταναν όλα τα άλλα που έχω!!!

νύχτες στην Αθήνα - 1

Νύχτες και μέρες στην Αθήνα.

Κυρίως νύχτες. Μια μαγική ενέργεια που νιώθεις να έρχεται από παντού και σε τυλίγει. Θυμάμαι...

Να περπατάμε νύχτα στο πάρκο, και εκεί, σ' ένα παγκάκι, να βγάζουμε τα σώψυχά μας, κι εσύ να μ' ακούς να σου λέω όλ' αυτά που με πονάνε, κι όλα τα πράγματα για τα οποία κάνω τη γενναία, και να φαίνεσαι εσύ γενναίος στη θέση μου, και να μου λες ότι είναι ok να σπάζεις καμιά φορά. Να μπορώ να κλάψω και να με πάρεις μια αγκαλιά, όλα θα πάνε καλά. Πεθύμησα την αγκαλιά τη γεμάτη αγάπη. Να πίνουμε το κρασάκι μας και να λέμε κουβέντες όμορφες, κουβέντες αληθινές, για τα σχέδια που κάνουμε για τη ζωή μας και δε φοβόμαστε να τα πούμε ο ένας στον άλλο. Ν' ακούμε τα βατράχια μες τη νύχτα και τι όμορφα που είναι και πράσινα και ανέμελα. Πόση ευτυχία μπορεί να κρύβουν οι καθημερινές στιγμές μ' ένα φίλο που αγαπάς πολύ, εκείνη τη νύχτα το έμαθα. Σ' ευχαριστώ!....

μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί λέω ''όχι'', ενώ όλα μέσα μου φωνάζουν το ''ναι'';..........................

Σε λίγες ώρες φεύγει ένας πολύ καλός φίλος για Αθήνα.

Με τη φυγή του αρχίζει να έρχεται, σιγά σιγά, σκληρή η συνειδητοποίηση πως η φοιτητική ζωή τέλειωσε.

Μια θλίψη και μια απέραντη νοσταλγία.

Δε μπορώ να μείνω άλλο σπίτι. Νιώθω πως θα με πλακώσει.

Όλοι αυτοί, από τόσο διαφορετικές γωνιές της Κύπρου, που βρεθήκαμε και συναντήθηκαν οι ζωές μας και τώρα χωρίζουν πάλι.

Άλλοι πάνε για μεταπτυχιακά... Αγγλία, Γαλλία...

Άλλοι μένουν Αθήνα...

Άλλοι έρχονται Κύπρο...

Και οι φιλίες που δημιουργήσαμε;

Τι θα γίνει μ' αυτές;

Τι γίνεται όταν κάποιοι από τους ανθρώπους που συνδέθηκες πιο πολύ μένουν πια σε άλλες πόλεις;

Το ξέρω πως η καρδιά αγαπά κι από μακριά!...

Και με τις καθημερινές στιγμές τι γίνεται;...

Το ξέρω πως γίνομαι γελοία συναισθηματική.

Δώστε μου μια δικαιολογία.

ρόλοι και ακροατήρια

Και για πες μου τι κάνεις, όταν σε χτυπά αλύπητα η μοναξιά, όταν θέλεις μια αγκαλιά να σε κρατά σφιχτά αλλά δεν την έχεις, και το βουητό της πόλης γίνεται πιο φριχτό από ποτέ;

Αφήνεις την κάθε μέρα να περνά, έτσι αδιάφορα, κι ούτε σε νοιάζει γιατί και πώς, σου είναι αρκετό που ξημερώνει και βραδιάζει, που περνάνε οι μέρες, κι όλο κάτι περιμένεις, και δεν έρχεται, και το περιμένεις κι άλλο, και πάλι δεν έρχεται, και μια μέρα ξυπνάς κι ανακαλύπτεις ότι ξόδεψες τόση ζωή μάταια!

Χτες περπατούσα δίπλα στη θάλασσα και τα ίχνη από τα βήματά μου τα έσβηνε το κύμα. Τη ζωή δεν τη νοιάζει αν έζησες ή όχι- σε όλους σβήνει τα χνάρια, και πολύ λίγοι κατάφεραν ν' αφήσουν ένα σημαδάκι. Ένα πετραδάκι αμετακίνητο για να τους θυμούνται οι επόμενες γενιές. Πέρασες κι εσύ, μα τη ζωή τί τη νοιάζει; Σβήνει τα βήματα σου πανεύκολα. Τουλάχιστον το ευχαριστήθηκες;

Προσπάθησα, ζωή, μα πάντα κοίταγα το ακροατήριο. Προσπάθησα να παίξω το ρόλο μου όσο πιο καλά μπορούσα. Ακόμα κι αν δε συμφωνούσα στη διανομή. Ήθελα να ευχαριστήσω το κοινό. Μα τέλειωσε η παράσταση και χειροκρότημα δεν πήρα.

Άξιζε τον κόπο;.....

πρότερα - 1

έκανα πολλή υπομονή και για καιρό αναζητούσα,

κάτι που θα' κανε τη δύστυχη ψυχή μου να πετάξει.

ένιωθα μόνη και με όνειρα από λάθος εποχή,

με λάθος στόχους και με λάθος διαδρομή,

που κάποτε έπρεπε ν' ανοίξει και ν' αλλάξει.

ήτανε μήνες που σ' αγάπησα πολύ,

μα εσύ δεν ήθελες και το καταλαβαίνω.

δεν φταις εσύ για τη χαμένη μου ζωή,

μα εγώ που ήθελα σε ψεύτικες ελπίδες να επιμένω.

δεν ξέρεις πώς είναι να θέλεις να σου δώσουν λίγη αγάπη,

αλλά στο τέλος της ημέρας να μην παίρνεις καθόλου,

δεν ξέρεις πώς είναι να θες απεγνωσμένα λίγη αγάπη,

να τη ζητάς σε παραμύθια και παιχνίδια του μυαλού.

μα εγώ σε όλ' αυτά από δω κι εμπρός επαναστατώ.

θέλω να ζήσω τη ζωή μου απ' την αρχή για μένα μόνο,

να κάνω όνειρα καινούρια, σε στέρεη γη πια να πατώ,

να λυτρωθώ απ' όλα όσα μ' έκαναν να πληγωθώ.

απ' την καρδιά μου ξεκινάει μια φωτιά

να κάψει ό,τι με πληγώνει και μου τρώει τα σωθικά.

νυχτερινές σκέψεις

Κι αν αυτά ήταν τα τελευταία μου λόγια προς εσένα, τι θα έκανες; Θα τα πετούσες ή θα τα φύλαγες βαθιά μες την καρδιά σου;

Κι αν ήταν να πεθάνω αύριο; Θα έκανες ό,τι μπορούσες για να μου δείξεις την αγάπη σου; Θα μ' έπαιρνες μια σφιχτή αγκαλιά;

Μ' αρέσει τη νύχτα. Να νιώθω τη μαγική της ενέργεια και να ανασαίνω με τις ανάσες των δέντρων. Κάτι μαγικό θα συμβεί απόψε. Κάτι όμορφο. Ξέχασες πόσο όμορφο είναι να μιλάς με την ψυχή σου;

Απόψε μίλησα με την ψυχή μου. Την έχασα για πολύ καιρό, μες την πολλή συνάφεια του κόσμου. Την έβρισκα κάποιες φορές κι έμενα να την κοιτάζω από μακριά καθώς περπατούσε μες τα δέντρα. Μια εικόνα θολή. Κι εγώ χαμένη. Περπατώντας χωρίς να προχωράω, ζώντας χωρίς να βιώνω. Και το χαρτί και η πένα μακρινή ανάμνηση. Και κάτι στην ψυχή μου να φουσκώνει, να φουσκώνει και να μη μπορεί να βρει διέξοδο.

Και ξαφνικά, σαν να άστραψε φως. Κι όλα όσα ζούσαν μέσα μου μήνες τώρα, να βρήκαν το δρόμο να γεννηθούν.

Το να ζεις με την ανάσα του θανάτου δίπλα στο πρόσωπο σου είναι ευλογία. Γιατί σε κάνει να νιώθεις ζωντανός μέχρι το τελευταίο σου κύτταρο. Όλοι οι άλλοι γύρω σου να νομίζουν πως θα ζήσουν για πάντα, και δεν πειράζει αν σπαταλούν τις στιγμές τους σε ανοησίες, δεν πειράζει αν κι απόψε χάσουν άλλη λίγη ζωή, όλα θα μεταφερθούν παρακάτω, για όλα υπάρχει η επόμενη μέρα. Μα εσύ θα ξέρεις πως όλα αυτά είναι παραμύθι, πως οι στιγμές γλιστρούν και χάνονται, και στο χέρι σου έχεις μόνο το τώρα, μόνο αυτή την ώρα, αυτή τη στιγμή και μέσα σ' αυτό το απειροελάχιστο πράγμα μπορείς να νιώσεις ευτυχισμένος, έτσι απλά, γιατί είδες τα λουλούδια σου που άνθισαν, γιατί άκουσες ένα τόσο όμορφο τραγούδι που σε έκανε να κλάψεις, γιατί φίλησες ένα πρόσωπο που αγαπάς. Κι άσε τους άλλους να αφήνουν τη ζωή τους να περνά έτσι απλά γιατί έτσι τους ήρθε, γιατί δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν. Γιατί βαριούνται. Και μην ακολουθήσεις. Γιατί όταν υπάρχει ο θάνατος, να σου θυμίζει πως ανά πάσα στιγμή μπορείς να χάσεις όλη αυτή την ομορφιά, τότε ζεις τη ζωή με όλη σου την ένταση.

Και ξέρεις κάτι, τελικά; Η ζωή χωρίς το θάνατο δεν αξίζει μια δεκάρα.

αφιερωμένο σε μια φίλη που είναι σαν αδερφή. άπη θυμάσαι;

''kai ti aksia exoun ta makroskeli minimata, kai oi makroskeleis sizitiseis, an ti zwi mas tin analyoume alla den ti zoume???''

ευτυχώς!....

Έχεις νιώσει ποτέ τόσο ευτυχισμένος που να νιώθεις ότι δεν πατάς καν στη γη; Είναι ένα απίστευτο και απερίγραπτο συναίσθημα ευφορίας που δε μπορεί να σου το δώσει κανένα χημικό σκεύασμα. Όταν παλεύεις για κάτι και τελικά οι κόποι σου ανταμείβονται. Όταν δουλεύεις σκληρά και βλέπεις ότι κάπου οδηγεί. Σήμερα ένιωσα πάλι αυτό το απερίγραπτο συναίσθημα όταν είδα ότι πέρασα τις εξετάσεις των ισπανικών μου. Λατρεύω τα ισπανικά, θα έλεγα ότι μετά τα αρχαία και τα νέα ελληνικά είναι η αγαπημένη μου γλώσσα! (Ναι ναι - είμαι απ' αυτούς που αγαπούν τόσο πολύ τα ελληνικά που πάνε να τα σπουδάσουν κιόλας - κι ας έχουμε καταντήσει στη σημερινή εποχή να σπουδάζουν όλοι οικονομικά για να βρουν μια σίγουρη δουλειά και καλά λεφτά. Η αγάπη γι' αυτό το αντικείμενο και για το να διδάσκεις γενικότερα δεν εξαγοράζεται! Ούτε η ευτυχία που μπορεί να σου δώσει το να κάνεις κάτι που σου αρέσει). Πριν από 3 μήνες έδωσα εξετάσεις ισπανικών απλά για να 'χω και τυπικά ένα χαρτί ότι κατέχω αυτή την απίστευτη γλώσσα. Φοβόμουν όμως πάρα πολύ το αποτέλεσμα! Γιατί έπρεπε να πάρεις μια βάση 70% και στα 3 μέρη της εξέτασης, αλλιώς κοβόσουν την εξέταση και έπρεπε να τα δώσεις όλα απ' την αρχή. Κι αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο. Διάβασα πολύ και στερήθηκα πολλές βόλτες το Μάη στην Αθήνα για να το δώσω, και σε κάποιο σημείο ήμουν στη φάση ότι δεν ήθελα καν να τα βλέπω:) Και σήμερα που μπήκα internet για να δω τα αποτελέσματα μου..... Δε μπορώ να βρω τις λέξεις για το τι ένιωσα όταν είδα ότι το είχα περάσει. Απερίγραπτο συναίσθημα. Το είχα νιώσει ξανά όταν πήρα τη θέση που ήθελα στο πανεπιστήμιο. Όταν περνούσα δύσκολα μαθήματα ή μαθήματα που δεν είχα χρόνο να τα διαβάσω και όμως πήγαινα και τα έδινα και τελικά τα πέρναγα, και πολλά απ' αυτά και με καλό βαθμό. Όταν πέρασα με πολύ καλό βαθμό τα IELTS που τα είχα διαβάσει εντελώς μόνη μου. Όταν βγήκε και το τελευταίο μάθημα του πτυχίου μου και λέω, τώρα έχω πτυχίο και με το γενικό που ήθελα. Ευτυχώς που δεν έχω συγγενή σε κόμμα. Ευτυχώς που δεν είμαι πλούσια. Ευτυχώς που δε μου έκαναν όλα τα χατίρια. Ευτυχώς γενικώς! Γιατί όταν μαθαίνεις από μικρός ότι για να αποκτήσεις κάτι πρέπει να προσπαθήσεις, τότε μαθαίνεις εγκαίρως και ότι το να πετύχεις σε κάτι έχει πιο μεγάλη αξία όταν το πέτυχες ολομόναχος. Με μέρες και νύχτες σκληρής δουλειάς. Χωρίς μεσολαβήσεις. Χωρίς να έρθει κανένας να σου το χαρίσει. Κι όταν το καταφέρεις, πίστεψέ με, αυτό που νιώθεις δε συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο.

όταν αρρώστησες

Έμαθα ότι αρρώστησες. Κι έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Νιώθω τόσο μεγάλο πόνο στην ψυχή μου. Κουλουριάστηκε σε μια γωνιά και γυρεύει να ζεσταθεί. Η προσμονή του τέλους είναι τρομερή. Φοβίζει την ψυχή μου μέχρι θανάτου. Νιώθω τόσο αδύναμη, τόσο ανήμπορη μπροστά στην αρρώστια. Αχ, αν μπορούσα θα σ’ άρπαζα και θα σε κρατούσα σφιχτά να μη μου φύγεις, μα εσύ μου γλιστράς και τρέχεις ολοταχώς προς το τέλος.

Πού να πω πόσο πονάω; Δε θέλω να μάθει κανείς… δεν αφορά κανέναν! Γιατί ο κόσμος είναι σκληρός. Σου δείχνει πως σε συμπονά, αλλά περιμένει να σε κατασπαράξει. Όταν γυρίσεις την πλάτη, θα κουτσομπολέψει αυτό που περνάς. Και θα το μάθουν κι άλλοι.. κι άλλοι.. κι άλλοι. Κι ίσως να πουν «τους κακόμοιρους», αλλά μέσα τους χαίρονται που δεν είναι αυτοί στη θέση σου. Κι ύστερα από λίγο, γυρνάνε την πλάτη αδιάφορα και συνεχίζουν τη ζωούλα τους. Και συνεχίζεις κι εσύ, πιο μόνος από πριν, πιο λυπημένος, πιο καχύποπτος πια.

Έπρεπε να έρθει η αρρώστια για να καταλάβω ότι η κάθε στιγμή είναι πολύτιμη, όταν δεν ξέρεις πόσο χρόνο έχεις. Πόσο ποιοτικό χρόνο έχεις. Ίσως η αρρώστια να είναι και κάποιου είδους ευεργεσία στην αντίθετη όψη της. Μήπως θα ήταν καλύτερα να σκοτωνόσουν σ’ ένα ατύχημα; Ξαφνικά, απροσδόκητα, χωρίς να το περιμένει κανείς;… ενώ τώρα, έχεις και κάποιο χρόνο να προετοιμαστείς. Να κλείσεις τους ανοιχτούς λογαριασμούς σου στη γη. Να πεις το «σ’ αγαπώ» και να βγαίνει από τα βάθη της ψυχής σου.

Κοιτάω το πρόσωπο σου το αγαπημένο κι αναρωτιέμαι πόσο καιρό ακόμα θα μπορώ να το βλέπω. Το κοιτάζω και το αποτυπώνω βαθιά στο μυαλό μου, να μην μπορέσει να το αγγίξει ποτέ ο χρόνος. Κι ανοίγω την αγκαλιά μου, και προσπαθώ να σου δώσω μαζεμένη όση αγάπη μπορώ. Δεν ξέρω αν εκεί που θα πας θα την πάρεις μαζί σου, αν οι ψυχές έχουν μνήμη. Δεν ξέρω τίποτα πια.

Μόνο όσοι έκαναν μαζί με κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο την διαδρομή προς το τέλος, αργά και βασανιστικά, μπορούν να καταλάβουν αυτό το συναίσθημα. Να χάνεις το αγαπημένο σου πρόσωπο μέσ’ απ’ τα χέρια σου και να μη μπορείς να κάνεις τίποτα! Μη χαθείς σε παρακαλώ.. είμαι μικρή ακόμα. Σ’ έχω ανάγκη.

Κι όμως. Δεν θα με δεις ποτέ να κλαίω. Δε θα σ’ αφήσω. Παίζω τον παλιάτσο όλη μέρα, χαμογελάω, δείχνω ξέγνοιαστη και ανέμελη. Δε θέλω να σου προσθέσω και τη δική μου λύπη. Σε παρηγορώ και ας μην πιστεύω αυτά που λέω. Ξέρω πως μια καλή κουβέντα μπορεί να παρηγορήσει τον άλλο και μια κακή μπορεί να τον στείλει στην άβυσσο. Μα τις νύχτες που πέφτω να κοιμηθώ ζωντανεύουν οι χειρότεροι εφιάλτες μου. Με κυνηγάνε όλ’ αυτά που ξέρω πως θα γίνουν και με τρομάζουν κι όλ’ αυτά που θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα αλλά δεν είναι. Με κυνηγάει η ελπίδα μου που τη σκότωσα πια. Με κυνηγάει η πρώτη μέρα που έμαθα.

«Μην πεις τον άλλο ευτυχισμένο επειδή τον βλέπεις να χαμογελά… υπάρχουν και άλλα δάκρυα που κυλούν βαθιά στην καρδιά του και αυτά είναι που πονούν πιο πολύ!» Ψάχνω να βρω λίγη γαλήνη!... Πουλάνε πουθενά; Πάρτε και για μένα...

Ανόητε άνθρωπε, που νομίζεις ότι μπορείς να εξουσιάζεις τα πάντα, ότι μπορείς να αγοράσεις τα πάντα με τα λεφτά σου. Την υγεία δεν μπορείς να την εξαγοράσεις…

είναι κείμενο τριών χρόνων κι όμως κάποιες φορές μοιάζει να πονάει το ίδιο. αφιερωμένο στο πρόσωπο που αγάπησα πιο πολύ στη ζωή μου.