πάρε χρώμα απ' τις πληγές σου,
ντύσου κόκκινα,
κόψε τα σχοινιά πριν γίνουν
συρματόσχοινα...
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010
Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010
τέλος!
Τελειώσαμε σχεδόν με το τρίμηνο, επιτέλους! :)
Διέγραψα όλες τις αναρτήσεις που μου θύμιζαν πώς ήμουν όλο αυτό το διάστημα. (Έτσι κάνω και στη ζωή, οτιδήποτε με πονάει μου απαγορεύω να το σκέφτομαι και προσπαθώ να το διαγράψω από τη μνήμη μου - και τις περισσότερες φορές πιάνει. Άλλωστε, όπως λέει και ο λατρεμένος μου φλεγόμενος, η ευτυχία χρειάζεται υγεία, απόφαση, κακή μνήμη).
το checklist μου για τα Χριστούγεννα:
- Ένα διήμερο διανυκτέρευση κάπου στο βουνό. Αν είναι κάπου που να είναι και λίγο σκοτεινά και φοβητσιάρικα τη νύχτα, ακόμα καλύτερα. Το τζάκι εννοείται ότι είναι στα must.
- Να βρω τα τέλεια παπούτσια για να τα συνδυάσω με το τέλειο φόρεμα για κάπου που έχω να πάω.
- Να δω όοοολο τον κόσμο που δεν έχω δει.
- Να τελειώσω εκείνη τη σάρπα που πλέκω από πέρσι για να τη φορέσω επιτέλους!
- Να βρω τον Άγιο Βασίλη σε κανένα mall που συνηθίζει να επισκέπτεται αυτές τις μέρες.
Σκέφτομαι ότι το Μάη που θα τελειώσω το master θα είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν θα έχω ξεκάθαρο πλάνο για κάτι. Θα είμαι 25 χρονών και θα είναι η πρώτη φορά που δεν θα ξέρω τι να περιμένω. Πάντα ήθελα να έχω κάτι να σκέφτομαι, κάτι να προσδοκώ. Μιλώ για κάτι "μεγάλο", όπως οι σπουδές ή η δουλειά - όχι οι άντρες. Δεν μου έτυχε ακόμα κάποιος τόσο σημαντικός που να τον κατηγοριοποιήσω στα μεγάλα. Όταν ήμουν λύκειο, ήθελα να τελειώσω και να πάω πανεπιστήμιο. Στο πανεπιστήμιο είχα στόχο το πτυχίο - αλλά μη φανταστείς ότι βιαζόμουν να τελειώσω, μια χαρά πέρασα! Αλλά μου άρεσε που είχα ένα σκοπό! Μετά είχα στόχο μια δουλειά και το μάστερ. Τώρα έχω τη δουλειά και τελειώνω με το μάστερ! Και μετά τι;
(ΟΜG - 25 ΧΡΟΝΩΝ; ΜΑ ΕΝΕΝ ΜΕΓΑΛΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΤΟΥΤΟ;;;; ΕΙΧΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΠΟΥ ΣΤΑ 22!)
Όταν είσαι από χαρακτήρα οργανωτικός, φρικάρεις στην παντελή απουσία (έστω ενός υποτυπώδους) σχεδίου. Ίσως να 'ναι καλύτερα όμως για μένα, ίσως να 'ναι σαν άσκηση. Πάντως αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως θέλω ν' απολαύσω τη ζωή μου, να βγω λίγο έξω από το σπίτι μου, να διασκεδάσω, να ταξιδέψω πριν να έρθει μια μέρα που να καταλάβω πως η ζωή μου πέρασε και ν' αναρωτιέμαι τι έκανα και δεν την χάρηκα. Ή ακόμα χειρότερα, να ξέρω πως ο λόγος που δεν την απόλαυσα ήταν επειδή δε μπορούσα ποτέ να χαρώ το παρόν αφού έκανα συνεχώς όνειρα για το μέλλον. Είναι ωραίο να βάζεις στόχους και χωρίς αυτούς δεν θα πήγαινα πουθενά - αλλά έτσι όπως είναι οργανωμένη τον τελευταίο 1,5 χρόνο η ζωή μου νιώθω πως οι στόχοι μου με καταδυναστεύουν.
Το μόνο που ξέρω σίγουρα, είναι ότι θέλω έστω μια φορά να ερωτευτώ δυνατά. Χωρίς όλους αυτούς τους περιορισμούς που έβαζα μόνη μου στον εαυτό μου μέχρι τώρα. Χωρίς να φοβάμαι τόσο πολύ και να βαφτίζω το φόβο μου σωφροσύνη. Όχι αγάπη μου, φόβος ήταν. Με ολίγη σωφροσύνη, ίσως. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, ξέρω όμως σίγουρα ότι το θέλω πολύ.
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες μου ήταν όλες δικές μου, αλλά αυτή που βάζω τώρα είναι πολύ καθαρή. Βέβαια οι φίλοι μου που με διαβάζουν ξέρουν ποια είμαι, έτσι κι αλλιώς. Δεν έχω υπ' όψιν μου αν με διαβάζουν κι άλλοι γνωστοί! Ούτε ξέρω αν θα έχω τα κότσια να την αφήσω. Λέω να με δοκιμάσω. :)
Διέγραψα όλες τις αναρτήσεις που μου θύμιζαν πώς ήμουν όλο αυτό το διάστημα. (Έτσι κάνω και στη ζωή, οτιδήποτε με πονάει μου απαγορεύω να το σκέφτομαι και προσπαθώ να το διαγράψω από τη μνήμη μου - και τις περισσότερες φορές πιάνει. Άλλωστε, όπως λέει και ο λατρεμένος μου φλεγόμενος, η ευτυχία χρειάζεται υγεία, απόφαση, κακή μνήμη).
το checklist μου για τα Χριστούγεννα:
- Ένα διήμερο διανυκτέρευση κάπου στο βουνό. Αν είναι κάπου που να είναι και λίγο σκοτεινά και φοβητσιάρικα τη νύχτα, ακόμα καλύτερα. Το τζάκι εννοείται ότι είναι στα must.
- Να βρω τα τέλεια παπούτσια για να τα συνδυάσω με το τέλειο φόρεμα για κάπου που έχω να πάω.
- Να δω όοοολο τον κόσμο που δεν έχω δει.
- Να τελειώσω εκείνη τη σάρπα που πλέκω από πέρσι για να τη φορέσω επιτέλους!
- Να βρω τον Άγιο Βασίλη σε κανένα mall που συνηθίζει να επισκέπτεται αυτές τις μέρες.
Σκέφτομαι ότι το Μάη που θα τελειώσω το master θα είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν θα έχω ξεκάθαρο πλάνο για κάτι. Θα είμαι 25 χρονών και θα είναι η πρώτη φορά που δεν θα ξέρω τι να περιμένω. Πάντα ήθελα να έχω κάτι να σκέφτομαι, κάτι να προσδοκώ. Μιλώ για κάτι "μεγάλο", όπως οι σπουδές ή η δουλειά - όχι οι άντρες. Δεν μου έτυχε ακόμα κάποιος τόσο σημαντικός που να τον κατηγοριοποιήσω στα μεγάλα. Όταν ήμουν λύκειο, ήθελα να τελειώσω και να πάω πανεπιστήμιο. Στο πανεπιστήμιο είχα στόχο το πτυχίο - αλλά μη φανταστείς ότι βιαζόμουν να τελειώσω, μια χαρά πέρασα! Αλλά μου άρεσε που είχα ένα σκοπό! Μετά είχα στόχο μια δουλειά και το μάστερ. Τώρα έχω τη δουλειά και τελειώνω με το μάστερ! Και μετά τι;
(ΟΜG - 25 ΧΡΟΝΩΝ; ΜΑ ΕΝΕΝ ΜΕΓΑΛΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΤΟΥΤΟ;;;; ΕΙΧΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΠΟΥ ΣΤΑ 22!)
Όταν είσαι από χαρακτήρα οργανωτικός, φρικάρεις στην παντελή απουσία (έστω ενός υποτυπώδους) σχεδίου. Ίσως να 'ναι καλύτερα όμως για μένα, ίσως να 'ναι σαν άσκηση. Πάντως αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως θέλω ν' απολαύσω τη ζωή μου, να βγω λίγο έξω από το σπίτι μου, να διασκεδάσω, να ταξιδέψω πριν να έρθει μια μέρα που να καταλάβω πως η ζωή μου πέρασε και ν' αναρωτιέμαι τι έκανα και δεν την χάρηκα. Ή ακόμα χειρότερα, να ξέρω πως ο λόγος που δεν την απόλαυσα ήταν επειδή δε μπορούσα ποτέ να χαρώ το παρόν αφού έκανα συνεχώς όνειρα για το μέλλον. Είναι ωραίο να βάζεις στόχους και χωρίς αυτούς δεν θα πήγαινα πουθενά - αλλά έτσι όπως είναι οργανωμένη τον τελευταίο 1,5 χρόνο η ζωή μου νιώθω πως οι στόχοι μου με καταδυναστεύουν.
Το μόνο που ξέρω σίγουρα, είναι ότι θέλω έστω μια φορά να ερωτευτώ δυνατά. Χωρίς όλους αυτούς τους περιορισμούς που έβαζα μόνη μου στον εαυτό μου μέχρι τώρα. Χωρίς να φοβάμαι τόσο πολύ και να βαφτίζω το φόβο μου σωφροσύνη. Όχι αγάπη μου, φόβος ήταν. Με ολίγη σωφροσύνη, ίσως. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, ξέρω όμως σίγουρα ότι το θέλω πολύ.
Υ.Γ. Οι φωτογραφίες μου ήταν όλες δικές μου, αλλά αυτή που βάζω τώρα είναι πολύ καθαρή. Βέβαια οι φίλοι μου που με διαβάζουν ξέρουν ποια είμαι, έτσι κι αλλιώς. Δεν έχω υπ' όψιν μου αν με διαβάζουν κι άλλοι γνωστοί! Ούτε ξέρω αν θα έχω τα κότσια να την αφήσω. Λέω να με δοκιμάσω. :)
Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010
Τι μπορεί να σε αναστατώσει;
Εμένα,
Η όμορφη μυρωδιά - είναι ακαταμάχητα σέξι.
Τα εκφραστικά μάτια.
Το όμορφο χαμόγελο.
Τα χέρια με τις φλέβες που πετάγονται.
Εσένα;
Η όμορφη μυρωδιά - είναι ακαταμάχητα σέξι.
Τα εκφραστικά μάτια.
Το όμορφο χαμόγελο.
Τα χέρια με τις φλέβες που πετάγονται.
Εσένα;
Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010
the amazing Mr. Robbie Williams (resized)
Επειδή το προηγούμενο έγινε post σεντόνι, βρήκα αυτό που έχει τους στίχους του σε υπότιτλους.
Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010
για την ελευθερία και το internet
Στην Αθήνα πέρασα τα πιο όμορφα 4 χρόνια της ζωής μου, σαν φοιτήτρια. Θέλω να σου μιλήσω μια άλλη φορά γι' αυτό. Πριν λίγο καιρό συνειδητοποίησα ότι ένας από τους λόγους που έγινε αυτό, ήταν ότι ΔΕΝ ΕΙΧΑ INTERNET ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ! Ο λόγος, πολύ απλός. Τα πρώτα 2 χρόνια που έμενα με συγκάτοικο, είχαμε τη δυνατότητα να βάλουμε σταθερό αλλά δεν ήθελε για να έχει λιγότερα έξοδα. Τα επόμενα 2 χρόνια, το σπίτι μου δεν είχε τη δυνατότητα για σταθερό (βέβαια το ανακάλυψα μετά που υπογράψαμε τα συμβόλαια και μετακόμισα). Η σπιτονοικοκυρά μου δεν ήθελε να γκρεμίζει τοίχους για να βάζει γραμμές κλπ, κι έτσι όποτε χρειαζόμουν internet πήγαινα σε ένα net cafe εκεί κοντά.
Πραγματικά, μη νομίσεις ότι είμαι από τα άτομα που φοβούνται την τεχνολογία, ή τη δαιμονοποιούν. Εδώ και 2 χρόνια που ήρθα πάλι Κύπρο (τώρα ξεκινά ο 3ος), μου αρέσει που το Internet είναι μέρος της ζωής μου. Το έχω συνηθίσει. Κάθε μέρα θα μπω στο mail μου, στο facebook, θα χαζέψω κανένα blog, θα μπω να δω ειδήσεις.
Όμως, εκείνα τα χρόνια στην Αθήνα, νομίζω η ζωή μου ήταν πολύ πιο γεμάτη. Αν ήθελα να δω τους φίλους μου, θα πήγαινα σπίτι τους ή θα πηγαίναμε για καφέ και σε καμιά περίπτωση δεν θα καθόμασταν να τα λέμε μέσω facebook ή msn. Ερωτεύτηκα, χώρισα, ξαναερωτεύτηκα χωρίς το facebook. Και τι όμορφα που ήταν!
Ειλικρινά, όσο σκέφτομαι ότι το Internet μου τρώει τουλάχιστον 2 ώρες τη μέρα, εκνευρίζομαι. Θα μου πεις, γιατί δεν το περιορίζεις; Επειδή δεν είναι πάντα εύκολο. Αλλά προσπαθώ, προσπαθώ σκληρά. Εκείνη την ώρα που περνώ online, θα μπορούσα να πάω ένα περίπατο, να φτιάξω ένα νόστιμο γλυκό, να συνεχίσω τη σάρπα που άρχισα (ναι, μου αρέσει το πλέξιμο :Ρ ), να συνδυάσω πιο ευφάνταστα τα ρούχα μου, να διαβάσω για το μάστερ πιο άνετα.
Κάτι που έκανα πέρσι και με εκνεύριζα πάρα πολύ που το έκανα, ήταν ότι χάζευα όλη μέρα στο facebook έναν τύπο με τον οποίο ήμουν κολλημένη παλιά, που με φλέρταρε αλλά όταν αποφάσισα να ανταποκριθώ έφαγα χυλόπιτα. Χάζευα που λες όλη μέρα τις φωτογραφίες του στο facebook. Παρακολούθησα όοοοοοολη την πορεία της καινούριας του σχέσης online (δεν φταίω εγώ, ας μην μας ενημέρωνε) καθώς και το χωρισμό του. Αντί να βγω, να πάω σε ένα μπαράκι, να γνωρίσω έναν κανονικό άνθρωπο, με σάρκα και οστά. (Βέβαια το αν φλερτάρουν αυτοί οι κανονικοί άνθρωποι με σάρκα και οστά είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα)! Όταν είσαι single, νομίζω είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς και να μπεις σ' αυτό το τριπάκι.
Σκέφτομαι να πάρω καινούριο κινητό, και η αδερφή μου με προέτρεψε να πάρω ένα που να έχει πρόσβαση στο Internet. Ούτε που να το σκεφτώ όμως. Γιατί σημαίνει πως δε θα μπορώ να απολαύσω ένα περίπατο στη θάλασσα ή στο βουνό χωρίς να μπω στον πειρασμό να μπω online. Δε θα μπορώ να είμαι με κόσμο και να μην κοιτάζω αν έχω κάποιο update στο e-mail μου ή στο facebook ή στα blogs. Θα είμαι σκλάβα σ' αυτό το πράγμα. Και το φοβάμαι αυτό. Φοβάμαι να μη γίνω μια μέρα 60 χρονών, και όταν προσπαθώ να θυμηθώ τι έκανα στα νιάτα μου, να θυμάμαι την οθόνη του υπολογιστή μου.
Θέλω να ζω πραγματικά. Χωρίς το Internet και το facebook. Είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, χάρη σ' αυτό έχω μάθει ένα σωρό πράγματα, με αυτό δουλεύω κάθε μέρα, με αυτό επικοινωνώ με τους φίλους που με χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα. Αλλά τέλος, φτάνει η καταπίεση. Θέλω να το χρησιμοποιώ εγώ και όχι να με χρησιμοποιεί αυτό. Θέλω να ζω χωρίς να το έχω ανάγκη. Να είμαι ελεύθερη.
Πραγματικά, μη νομίσεις ότι είμαι από τα άτομα που φοβούνται την τεχνολογία, ή τη δαιμονοποιούν. Εδώ και 2 χρόνια που ήρθα πάλι Κύπρο (τώρα ξεκινά ο 3ος), μου αρέσει που το Internet είναι μέρος της ζωής μου. Το έχω συνηθίσει. Κάθε μέρα θα μπω στο mail μου, στο facebook, θα χαζέψω κανένα blog, θα μπω να δω ειδήσεις.
Όμως, εκείνα τα χρόνια στην Αθήνα, νομίζω η ζωή μου ήταν πολύ πιο γεμάτη. Αν ήθελα να δω τους φίλους μου, θα πήγαινα σπίτι τους ή θα πηγαίναμε για καφέ και σε καμιά περίπτωση δεν θα καθόμασταν να τα λέμε μέσω facebook ή msn. Ερωτεύτηκα, χώρισα, ξαναερωτεύτηκα χωρίς το facebook. Και τι όμορφα που ήταν!
Ειλικρινά, όσο σκέφτομαι ότι το Internet μου τρώει τουλάχιστον 2 ώρες τη μέρα, εκνευρίζομαι. Θα μου πεις, γιατί δεν το περιορίζεις; Επειδή δεν είναι πάντα εύκολο. Αλλά προσπαθώ, προσπαθώ σκληρά. Εκείνη την ώρα που περνώ online, θα μπορούσα να πάω ένα περίπατο, να φτιάξω ένα νόστιμο γλυκό, να συνεχίσω τη σάρπα που άρχισα (ναι, μου αρέσει το πλέξιμο :Ρ ), να συνδυάσω πιο ευφάνταστα τα ρούχα μου, να διαβάσω για το μάστερ πιο άνετα.
Κάτι που έκανα πέρσι και με εκνεύριζα πάρα πολύ που το έκανα, ήταν ότι χάζευα όλη μέρα στο facebook έναν τύπο με τον οποίο ήμουν κολλημένη παλιά, που με φλέρταρε αλλά όταν αποφάσισα να ανταποκριθώ έφαγα χυλόπιτα. Χάζευα που λες όλη μέρα τις φωτογραφίες του στο facebook. Παρακολούθησα όοοοοοολη την πορεία της καινούριας του σχέσης online (δεν φταίω εγώ, ας μην μας ενημέρωνε) καθώς και το χωρισμό του. Αντί να βγω, να πάω σε ένα μπαράκι, να γνωρίσω έναν κανονικό άνθρωπο, με σάρκα και οστά. (Βέβαια το αν φλερτάρουν αυτοί οι κανονικοί άνθρωποι με σάρκα και οστά είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα)! Όταν είσαι single, νομίζω είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς και να μπεις σ' αυτό το τριπάκι.
Σκέφτομαι να πάρω καινούριο κινητό, και η αδερφή μου με προέτρεψε να πάρω ένα που να έχει πρόσβαση στο Internet. Ούτε που να το σκεφτώ όμως. Γιατί σημαίνει πως δε θα μπορώ να απολαύσω ένα περίπατο στη θάλασσα ή στο βουνό χωρίς να μπω στον πειρασμό να μπω online. Δε θα μπορώ να είμαι με κόσμο και να μην κοιτάζω αν έχω κάποιο update στο e-mail μου ή στο facebook ή στα blogs. Θα είμαι σκλάβα σ' αυτό το πράγμα. Και το φοβάμαι αυτό. Φοβάμαι να μη γίνω μια μέρα 60 χρονών, και όταν προσπαθώ να θυμηθώ τι έκανα στα νιάτα μου, να θυμάμαι την οθόνη του υπολογιστή μου.
Θέλω να ζω πραγματικά. Χωρίς το Internet και το facebook. Είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, χάρη σ' αυτό έχω μάθει ένα σωρό πράγματα, με αυτό δουλεύω κάθε μέρα, με αυτό επικοινωνώ με τους φίλους που με χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα. Αλλά τέλος, φτάνει η καταπίεση. Θέλω να το χρησιμοποιώ εγώ και όχι να με χρησιμοποιεί αυτό. Θέλω να ζω χωρίς να το έχω ανάγκη. Να είμαι ελεύθερη.
Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010
προς τον πολύ συγκεκριμένο φίλο.
στον αγαπημένο μου φίλο, που έδωσε μια από τις μεγαλύτερες μάχες της ζωής του.
i knew that you could make it.
i know that you 're a fighter all the way.
γι' αυτό σε θαυμάζω.
υγ. δεν ξέρω γιατί κάνω code switching. μάλλον η πολλή γλωσσολογία με έκανε να το απενοχοποιήσω.
i knew that you could make it.
i know that you 're a fighter all the way.
γι' αυτό σε θαυμάζω.
υγ. δεν ξέρω γιατί κάνω code switching. μάλλον η πολλή γλωσσολογία με έκανε να το απενοχοποιήσω.
Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010
για το σώμα, με αγάπη
Ξέρεις για ποιο θέμα θα ήθελα να διαβάσω και δεν έχω βρει πουθενά σχεδόν κάποιο post; Θα ήθελα να έβλεπα ανθρώπους να γράφουν για το σώμα τους. Συνέχεια γράφουμε για την ψυχή μας, τα συναισθήματα μας, μα ποτέ δεν γράφουμε για το σώμα μας.
Γιατί άραγε να συμβαίνει αυτό; Ίσως η πλατωνική θεωρία που πέρασε και στο χριστιανισμό, ότι το σώμα είναι κατώτερο από την ψυχή, να μας έχει εμποτίσει βαθιά. Ίσως να θεωρείται κάπως το να παραδεχτεί κάποιος ότι του αρέσει το σώμα του ή κάποιο χαρακτηριστικό του σώματός του. Είναι πολύ πιο θεμιτό να πεις "θεωρώ ότι είμαι καλός άνθρωπος" από το να πεις "έχω ωραίο κώλο". Ακόμα και τώρα που το έγραφα, σκέφτηκα να γράψω το κώλος με αστεράκια. Να φαίνεται μόνο το πρώτο και το τελευταίο γράμμα. Από εδώ να δεις πόσο έχουμε μάθει να αυτολογοκρινόμαστε.
Γι' αυτό και δυσκολεύομαι πάρα πολύ να γράψω στο στιλ "μου αρέσει αυτό κι αυτό στο σώμα μου". Μπορώ όμως να σου πω κάποια πράγματα διαφορετικά.
Μου αρέσουν οι άνθρωποι με αυτοπεποίθηση. Δεν χρειάζεται να είσαι skinny για να αγαπάς το σώμα σου ή να είσαι σέξι. Σέξι είναι το όμορφο, ενυδατωμένο δέρμα. Είναι να αγαπάς τις καμπύλες σου σαν γυναίκα, αν αυτές σου έδωσε η φύση, χωρίς να κάνεις μανιακά τις στερητικές δίαιτες για να τις χάσεις. Σέξι είναι να φοράς ρούχα όχι που είναι στη μόδα, αλλά που αγκαλιάζουν όμορφα το σώμα, που κάνουν το στήθος ή τον ποπό ή τα πόδια, ή όποιο τελοσπάντων θεωρείς το δυνατό σου σημείο, να φαίνονται υπέροχα. Τα όμορφα, μαλακά χείλη και τα εκφραστικά μάτια. Ένα λαμπερό και καθαρό πρόσωπο.
Να μην κλείνεις ποτέ το φως. Αυτή είσαι και σ' όποιον αρέσει.. Νομίζω το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε εμείς οι γυναίκες είναι που μια ζωή αγχωνόμαστε με τα κιλά μας, και έχουμε ένα σωρό ανασφάλειες που δε μας αφήνουν να ευχαριστηθούμε τη ζωή, το σεξ, τα ρούχα μας. Κιλά είναι, δεν είναι πυρηνική βόμβα. Δεν εισηγούμαι ότι είναι καλύτερα να αφεθούμε εντελώς, γιατί μετά μπορεί να πάρουμε την κατηφόρα και να μη συμμαζευόμαστε με τίποτα, αλλά δεν χρειάζεται να έχουμε και το τρελό άγχος. Και προπαντός πρέπει να αγαπούμε το σώμα μας και στις αδύνατες και στις πιο γεμάτες του φάσεις. Ευτυχώς ο έρωτας δεν έχει να κάνει με τα κιλά, και υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα γι' αυτό!
Έχω μια φίλη, πολύ σοφή με αυτό το θέμα. Αγαπά το σώμα της και στις αδύνατες και στις γεμάτες του φάσεις. Και τώρα που περνά μια πιο γεμάτη φάση, τη βλέπω μια χαρά. Φορά τα χαριτωμένα φορεματάκια της, φροντίζει το δέρμα της, τα μαλλιά της, βάφεται όμορφα αλλά όχι υπερβολικά. Κι όταν πεθυμήσει ένα σουφλέ σοκολάτα, θα το φάει. Είναι από τους πιο αισθησιακούς ανθρώπους που ξέρω. Άλλες φίλες, που θα 'λεγες ότι είναι στα ιδανικά κιλά, δε νιώθουν τόσο άνετα με το σώμα τους. Και το θέμα δεν είναι να έχεις κατακτήσεις. Το θέμα είναι να νιώθεις εσύ καλά, μέσα σου.
Ίσως να φταίει και το ότι στην Κύπρο έχουμε μια απίστευτη εμμονή με την εικόνα μας. Πολλές φορές θα ακούσεις σε συζητήσεις να σχολιάζονται ζευγαράκια, ότι ο ένας είναι πολύ όμορφος για τον άλλο. Και τι σχέση έχουν ρε παιδιά ο έρωτας και η αγάπη με την εμφάνιση; Δέχομαι ότι είναι ένα πρώτο ερέθισμα, κάτι που πιο εύκολα θα φέρει τον άλλον κοντά σου. Όμως είναι κι άλλα πράγματα που είναι πολύ σημαντικά, που για να τα αναλύσεις δεν φτάνει ολόκληρο blog. Θυμάσαι που σου έλεγα, 2 post πριν, για τα ζευγαράκια που είδα αυτό το καλοκαίρι; Στη συντριπτική τους πλειοψηφία κατέρριπταν πανηγυρικά το "νόμο" της εμφάνισης που έχουμε φτιάξει στην Κύπρο - το ότι πρέπει να 'σαι σχεδόν μοντέλο για να κάνεις σχέση.
Πιστεύω επίσης πως πολύ μεγάλο ρόλο για την εικόνα μας για το σώμα μας παίζει, για μας τις γυναίκες, ο πρώτος άντρας με τον οποίο θα κοιμηθούμε. Το έχω παρατηρήσει και από τον εαυτό μου αλλά και από πολλά άλλα παραδείγματα γύρω μου. Αν είναι κάποιος που θα σε δεχτεί και θα σε θέλει και θα σε ποθεί όπως είσαι, είτε λεπτή είτε χοντρή είτε κάπου στο ενδιάμεσο, αυτό θα σε κάνει να αγαπάς περισσότερο το σώμα σου και να το αποδέχεσαι όπως είναι. Αν δεν το αποδέχεται ο σύντροφος σου, και ειδικότερα ο πρώτος σου, δύσκολα θα το αποδεχτείς κι εσύ. Ακόμα κι αυτό να συνέβηκε όμως, δεν πρέπει να σταματήσεις την προσπάθεια για να το αγαπήσεις.
Νομίζω πως το να αγαπήσουμε το σώμα μας είναι ένα πολύ καλό βήμα προς το να αγαπήσουμε τον εαυτό μας συνολικά. Γι' αυτό φρόντισε το σώμα σου. Κάνε ένα χαλαρωτικό μπάνιο αντί ένα γρήγορο ντους. Άπλωσε την ενυδατική σου με αργές και νωχελικές κινήσεις. Στάσου γυμνή μπροστά στον καθρέφτη και δες τι θα ήθελες να διορθώσεις, όχι όμως επικριτικά, αλλά με αγάπη. Σκέψου πόσα πράγματα κάνει το σώμα σου για σένα: Με αυτό πας πανεπιστήμιο, δουλειά, σκέφτεσαι, αθλείσαι, τρως, κάνεις σεξ, αναδεικνύεις τα όμορφα ρούχα σου, αγαπάς και αγαπιέσαι. Η ψυχή μας, ότι κι αν θεωρεί ο καθένας ότι είναι αυτό, εκεί μένει. Στο θνητό σώμα μας. Γι΄αυτό, φρόντισε το όσο μπορείς.
Γιατί άραγε να συμβαίνει αυτό; Ίσως η πλατωνική θεωρία που πέρασε και στο χριστιανισμό, ότι το σώμα είναι κατώτερο από την ψυχή, να μας έχει εμποτίσει βαθιά. Ίσως να θεωρείται κάπως το να παραδεχτεί κάποιος ότι του αρέσει το σώμα του ή κάποιο χαρακτηριστικό του σώματός του. Είναι πολύ πιο θεμιτό να πεις "θεωρώ ότι είμαι καλός άνθρωπος" από το να πεις "έχω ωραίο κώλο". Ακόμα και τώρα που το έγραφα, σκέφτηκα να γράψω το κώλος με αστεράκια. Να φαίνεται μόνο το πρώτο και το τελευταίο γράμμα. Από εδώ να δεις πόσο έχουμε μάθει να αυτολογοκρινόμαστε.
Γι' αυτό και δυσκολεύομαι πάρα πολύ να γράψω στο στιλ "μου αρέσει αυτό κι αυτό στο σώμα μου". Μπορώ όμως να σου πω κάποια πράγματα διαφορετικά.
Μου αρέσουν οι άνθρωποι με αυτοπεποίθηση. Δεν χρειάζεται να είσαι skinny για να αγαπάς το σώμα σου ή να είσαι σέξι. Σέξι είναι το όμορφο, ενυδατωμένο δέρμα. Είναι να αγαπάς τις καμπύλες σου σαν γυναίκα, αν αυτές σου έδωσε η φύση, χωρίς να κάνεις μανιακά τις στερητικές δίαιτες για να τις χάσεις. Σέξι είναι να φοράς ρούχα όχι που είναι στη μόδα, αλλά που αγκαλιάζουν όμορφα το σώμα, που κάνουν το στήθος ή τον ποπό ή τα πόδια, ή όποιο τελοσπάντων θεωρείς το δυνατό σου σημείο, να φαίνονται υπέροχα. Τα όμορφα, μαλακά χείλη και τα εκφραστικά μάτια. Ένα λαμπερό και καθαρό πρόσωπο.
Να μην κλείνεις ποτέ το φως. Αυτή είσαι και σ' όποιον αρέσει.. Νομίζω το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε εμείς οι γυναίκες είναι που μια ζωή αγχωνόμαστε με τα κιλά μας, και έχουμε ένα σωρό ανασφάλειες που δε μας αφήνουν να ευχαριστηθούμε τη ζωή, το σεξ, τα ρούχα μας. Κιλά είναι, δεν είναι πυρηνική βόμβα. Δεν εισηγούμαι ότι είναι καλύτερα να αφεθούμε εντελώς, γιατί μετά μπορεί να πάρουμε την κατηφόρα και να μη συμμαζευόμαστε με τίποτα, αλλά δεν χρειάζεται να έχουμε και το τρελό άγχος. Και προπαντός πρέπει να αγαπούμε το σώμα μας και στις αδύνατες και στις πιο γεμάτες του φάσεις. Ευτυχώς ο έρωτας δεν έχει να κάνει με τα κιλά, και υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα γι' αυτό!
Έχω μια φίλη, πολύ σοφή με αυτό το θέμα. Αγαπά το σώμα της και στις αδύνατες και στις γεμάτες του φάσεις. Και τώρα που περνά μια πιο γεμάτη φάση, τη βλέπω μια χαρά. Φορά τα χαριτωμένα φορεματάκια της, φροντίζει το δέρμα της, τα μαλλιά της, βάφεται όμορφα αλλά όχι υπερβολικά. Κι όταν πεθυμήσει ένα σουφλέ σοκολάτα, θα το φάει. Είναι από τους πιο αισθησιακούς ανθρώπους που ξέρω. Άλλες φίλες, που θα 'λεγες ότι είναι στα ιδανικά κιλά, δε νιώθουν τόσο άνετα με το σώμα τους. Και το θέμα δεν είναι να έχεις κατακτήσεις. Το θέμα είναι να νιώθεις εσύ καλά, μέσα σου.
Ίσως να φταίει και το ότι στην Κύπρο έχουμε μια απίστευτη εμμονή με την εικόνα μας. Πολλές φορές θα ακούσεις σε συζητήσεις να σχολιάζονται ζευγαράκια, ότι ο ένας είναι πολύ όμορφος για τον άλλο. Και τι σχέση έχουν ρε παιδιά ο έρωτας και η αγάπη με την εμφάνιση; Δέχομαι ότι είναι ένα πρώτο ερέθισμα, κάτι που πιο εύκολα θα φέρει τον άλλον κοντά σου. Όμως είναι κι άλλα πράγματα που είναι πολύ σημαντικά, που για να τα αναλύσεις δεν φτάνει ολόκληρο blog. Θυμάσαι που σου έλεγα, 2 post πριν, για τα ζευγαράκια που είδα αυτό το καλοκαίρι; Στη συντριπτική τους πλειοψηφία κατέρριπταν πανηγυρικά το "νόμο" της εμφάνισης που έχουμε φτιάξει στην Κύπρο - το ότι πρέπει να 'σαι σχεδόν μοντέλο για να κάνεις σχέση.
Πιστεύω επίσης πως πολύ μεγάλο ρόλο για την εικόνα μας για το σώμα μας παίζει, για μας τις γυναίκες, ο πρώτος άντρας με τον οποίο θα κοιμηθούμε. Το έχω παρατηρήσει και από τον εαυτό μου αλλά και από πολλά άλλα παραδείγματα γύρω μου. Αν είναι κάποιος που θα σε δεχτεί και θα σε θέλει και θα σε ποθεί όπως είσαι, είτε λεπτή είτε χοντρή είτε κάπου στο ενδιάμεσο, αυτό θα σε κάνει να αγαπάς περισσότερο το σώμα σου και να το αποδέχεσαι όπως είναι. Αν δεν το αποδέχεται ο σύντροφος σου, και ειδικότερα ο πρώτος σου, δύσκολα θα το αποδεχτείς κι εσύ. Ακόμα κι αυτό να συνέβηκε όμως, δεν πρέπει να σταματήσεις την προσπάθεια για να το αγαπήσεις.
Νομίζω πως το να αγαπήσουμε το σώμα μας είναι ένα πολύ καλό βήμα προς το να αγαπήσουμε τον εαυτό μας συνολικά. Γι' αυτό φρόντισε το σώμα σου. Κάνε ένα χαλαρωτικό μπάνιο αντί ένα γρήγορο ντους. Άπλωσε την ενυδατική σου με αργές και νωχελικές κινήσεις. Στάσου γυμνή μπροστά στον καθρέφτη και δες τι θα ήθελες να διορθώσεις, όχι όμως επικριτικά, αλλά με αγάπη. Σκέψου πόσα πράγματα κάνει το σώμα σου για σένα: Με αυτό πας πανεπιστήμιο, δουλειά, σκέφτεσαι, αθλείσαι, τρως, κάνεις σεξ, αναδεικνύεις τα όμορφα ρούχα σου, αγαπάς και αγαπιέσαι. Η ψυχή μας, ότι κι αν θεωρεί ο καθένας ότι είναι αυτό, εκεί μένει. Στο θνητό σώμα μας. Γι΄αυτό, φρόντισε το όσο μπορείς.
Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010
ο καφές με μια φίλη από τα παλιά
Βρέθηκα με μια φίλη χτες, που είχα να τη δω κάτι αιώνες. Είχαμε δουλέψει παλιά μαζί, κάναμε παρέα και για κάποιο διάστημα μετά που έφυγε από τη δουλειά, αλλά μετά εκείνη χάθηκε ξαφνικά. Είχα επικοινωνήσει 2-3 φορές μαζί της, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Με θυμήθηκε ξαφνικά, πριν 2 βδομάδες και μου ζήτησε να πάμε για καφέ. Παραξενεύτηκα, αλλά δέχτηκα γιατί την είχα συμπαθήσει πάρα πολύ. Μετά από 2 αποτυχημένες προσπάθειες να βρούμε κοινή μέρα και ώρα, τελικά βρεθήκαμε χτες.
Μου έλεγε για τα προβλήματα που έχει με τον φίλο της, ότι θέλει να χωρίσει αλλά τον λυπάται, ότι σκέφτεται ότι δεν θα αντέξει μακριά της. Και μετά μου είπε κάτι και μου έφυγε η μασέλα. Ότι τόσο καιρό που είχε απομακρυνθεί από μένα ήταν γιατί είχε καταλάβει ότι του άρεσα και δεν ήθελε να με έχει κοντά. (Προφανώς τώρα που έφυγε ο έρωτας, της έφυγε και η ζήλια και γι' αυτό μου το είπε). Το πιο ''ωραίο'' όμως δεν ήταν αυτό, αλλά μετά που με ρώτησε αν μου αρέσει (προφανώς για να μου τον πασάρει;)
Έλεος!
Με θυμήθηκε ξαφνικά, πριν 2 βδομάδες και μου ζήτησε να πάμε για καφέ. Παραξενεύτηκα, αλλά δέχτηκα γιατί την είχα συμπαθήσει πάρα πολύ. Μετά από 2 αποτυχημένες προσπάθειες να βρούμε κοινή μέρα και ώρα, τελικά βρεθήκαμε χτες.
Μου έλεγε για τα προβλήματα που έχει με τον φίλο της, ότι θέλει να χωρίσει αλλά τον λυπάται, ότι σκέφτεται ότι δεν θα αντέξει μακριά της. Και μετά μου είπε κάτι και μου έφυγε η μασέλα. Ότι τόσο καιρό που είχε απομακρυνθεί από μένα ήταν γιατί είχε καταλάβει ότι του άρεσα και δεν ήθελε να με έχει κοντά. (Προφανώς τώρα που έφυγε ο έρωτας, της έφυγε και η ζήλια και γι' αυτό μου το είπε). Το πιο ''ωραίο'' όμως δεν ήταν αυτό, αλλά μετά που με ρώτησε αν μου αρέσει (προφανώς για να μου τον πασάρει;)
Έλεος!
Κυριακή 29 Αυγούστου 2010
το καλοκαίρι μου
Ήταν ένα πολύ όμορφο, ένα συγκλονιστικά θαυμάσιο καλοκαίρι. Γεμάτο από όμορφες στιγμές.
Έκανα πολλές εκδρομές στο βουνό φέτος! Για κάποιο λόγο βαριόμουν τρομερά να πάω θάλασσα. Πήγα Κακοπετριά πέντε φορές και μπορώ να σου πω σίγουρα ότι ερωτεύτηκα τη διαδρομή μες το δάσος. Πήγα Σαϊττά, Πλάτρες, Πελένδρι, Λεύκαρα, Βουνί, Λεμύθου. Χόρτασε το μάτι μου και η ψυχή μου πράσινο! Εννοείται ότι όλες ήταν με ανθρώπους που ήθελα πάρα πολύ να πάω.
Απόφυγα εντελώς – εντελώς όμως – τους ανθρώπους που μου προκαλούσαν αρνητικά συναισθήματα. Delete. Όχι με δραματικό τρόπο, για να μην έχω μετά να εξηγώ και να ξαναεξηγώ και βαριέμαι! Δεν απέφευγα την έξοδο αν θα ήταν αυτοί. Αλλά να, τα πιο μεγάλα delete είναι αυτά που κάνουμε μέσα μας... Είδα κυρίως φίλες και φίλους που με κάνουν να νιώθω όμορφα, που νιώθω ότι με αγαπούν και με εκτιμούν.
Βαριόμουν να κανονίσω κάτι αν ήθελε πολύ κόπο και χρόνο να κανονιστεί. Στα άτομα που είδα ότι έκανα μια φορά μια πρόσκληση και δεν απάντησαν καθόλου, δεν ξαναείπα ποτέ. Το ίδιο και στα άτομα που με έστηναν μέχρι τελευταία στιγμή για να μου απαντήσουν για κάτι θετικά ή αρνητικά. Κανόνιζα με τα άτομα που μπορούσα να συνεννοηθώ πιο εύκολα, κι έτσι δεν έχασα χρόνο αλλά ούτε και εκνευρίστηκα για εξόδους. Κι ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που πέρασα τέλεια.
Πήγα και camping! Ευτυχώς που έχω τις πιο cool αδερφές στον κόσμο που το οργάνωσαν. Πρώτη φορά στη ζωή μου κοιμήθηκα σε αντίσκηνο, μέσα σε sleeping bag (δε σου συνιστώ να το κάνεις χωρίς μαξιλάρι, όπως έκανα εγώ). Ήταν μια τέλεια νύχτα, ανάψαμε φωτιά και κοιτούσαμε τ’ αστέρια. Πρώτη φορά είδα πόσο όμορφα φαίνονται τ’ αστέρια στο βουνό τη νύχτα! Ένας ουρανός πεντακάθαρος, στολισμένος μικρά μικρά διαμαντάκια. Μπορώ να σου πω ότι είμαι ρομαντική μέχρι αηδίας – δώσε μου τέτοια και πάρε μου την ψυχή.
Αυτό το καλοκαίρι δεν είχα καθόλου άγχος: ούτε αν θα βρω δουλειά, ούτε αν θα με πάρουν στο μεταπτυχιακό, ούτε αν θα αγοράσω αυτοκίνητο. Δεν είχα καν το άγχος για τα σιδεράκια, αφού τα έβγαλα από τις αρχές του καλοκαιριού. Ήμουν για πρώτη φορά χαλαρή μετά από καιρό, χαλαρή κι ευτυχισμένη. Δεν βγήκα εκτός Κύπρου, αλλά δε με ένοιαξε καθόλου. Μη σου πω ότι το προτίμησα. Στην άδεια μου κοιμήθηκα πολύ (πολύ όμως), πήγα πολλούς καφέδες και πολλές εκδρομές. Πες μου, τι άλλο θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;
Αυτό το καλοκαίρι άκουσα και για πολλές όμορφες ερωτικές ιστορίες και χάρηκα.. Είδα πραγματικά ζευγάρια, στην πραγματική ζωή, να ‘ναι μαζί και να κοιτά ο ένας τον άλλο και να λιώνει. Είδα αγοράκια 20 something (που στο δικό μου το μυαλό είναι εντελώς μαλακισμένα) να ‘ναι με τη σχέση τους και να ‘ναι σωστά και να την κοιτάνε στα μάτια.Είδα μια φίλη μου, που είναι 36, να αρραβωνιάζεται και να ετοιμάζεται να παντρευτεί. Από έρωτα. Έτσι, για να σκάσουν όλοι όσοι της έλεγαν ότι θα μείνει στο ράφι. Είδα άλλη φίλη μου να βρίσκει αυτό που ψάχνει μετά από καιρό που ταλαιπωρούνταν.
Αυτό το καλοκαίρι ήμουν πολύ χαρούμενη, χωρίς να προσπαθήσω. Γενικώς ως άτομο είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξη. Ακόμα και να με ρίξεις σε ένα σκοτεινό τούνελ, πάντα θα κοιτάζω το φως στην άκρη του. Πάντα θα παλεύω να πάω προς το φως. Πάντα θα αγωνίζομαι – όχι πως δεν υπάρχουν και οι περίοδοι που αφήνομαι. Όμως διαρκούν πολύ λίγο, γιατί δεν αντέχω να σκέφτομαι ότι έχω αφεθεί. Αλλά να, αυτό το καλοκαίρι ήμουν απλά χαρούμενη. Χωρίς προσπάθεια. Νιώθω ότι τα πολύ σκοτεινά πέρασαν πια.
Ανυπομονώ να ξεκινήσω το δεύτερο χρόνο του μάστερ μου και να κάνω τη διατριβή μου. Το θέμα είναι αρκετά πρωτότυπο, παρθένο ακόμα στην έρευνα στην Κύπρο. Πεθαίνω για προκλήσεις. Και μαζί σχεδιάζω τα επόμενα μου σχέδια (Ταύρος παιδάκι μου, τι περιμένεις! Πάντα πρέπει να έχω ένα υποτυπώδες σχέδιο για το μέλλον, έστω κι αν αλλάξει, έστω κι ματαιωθεί). Άλλα σχέδια είναι εφικτά (να φρεσκάρω τα ισπανικά μου) και άλλα τρελά (να γράψω ένα βιβλίο). Αλλά στα όνειρα δεν χωράνε ελεγκτές...
Άντε, σε αφήνω. Αύριο το πρόγραμμα έχει Waterpark.
xxx
Έκανα πολλές εκδρομές στο βουνό φέτος! Για κάποιο λόγο βαριόμουν τρομερά να πάω θάλασσα. Πήγα Κακοπετριά πέντε φορές και μπορώ να σου πω σίγουρα ότι ερωτεύτηκα τη διαδρομή μες το δάσος. Πήγα Σαϊττά, Πλάτρες, Πελένδρι, Λεύκαρα, Βουνί, Λεμύθου. Χόρτασε το μάτι μου και η ψυχή μου πράσινο! Εννοείται ότι όλες ήταν με ανθρώπους που ήθελα πάρα πολύ να πάω.
Απόφυγα εντελώς – εντελώς όμως – τους ανθρώπους που μου προκαλούσαν αρνητικά συναισθήματα. Delete. Όχι με δραματικό τρόπο, για να μην έχω μετά να εξηγώ και να ξαναεξηγώ και βαριέμαι! Δεν απέφευγα την έξοδο αν θα ήταν αυτοί. Αλλά να, τα πιο μεγάλα delete είναι αυτά που κάνουμε μέσα μας... Είδα κυρίως φίλες και φίλους που με κάνουν να νιώθω όμορφα, που νιώθω ότι με αγαπούν και με εκτιμούν.
Βαριόμουν να κανονίσω κάτι αν ήθελε πολύ κόπο και χρόνο να κανονιστεί. Στα άτομα που είδα ότι έκανα μια φορά μια πρόσκληση και δεν απάντησαν καθόλου, δεν ξαναείπα ποτέ. Το ίδιο και στα άτομα που με έστηναν μέχρι τελευταία στιγμή για να μου απαντήσουν για κάτι θετικά ή αρνητικά. Κανόνιζα με τα άτομα που μπορούσα να συνεννοηθώ πιο εύκολα, κι έτσι δεν έχασα χρόνο αλλά ούτε και εκνευρίστηκα για εξόδους. Κι ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που πέρασα τέλεια.
Πήγα και camping! Ευτυχώς που έχω τις πιο cool αδερφές στον κόσμο που το οργάνωσαν. Πρώτη φορά στη ζωή μου κοιμήθηκα σε αντίσκηνο, μέσα σε sleeping bag (δε σου συνιστώ να το κάνεις χωρίς μαξιλάρι, όπως έκανα εγώ). Ήταν μια τέλεια νύχτα, ανάψαμε φωτιά και κοιτούσαμε τ’ αστέρια. Πρώτη φορά είδα πόσο όμορφα φαίνονται τ’ αστέρια στο βουνό τη νύχτα! Ένας ουρανός πεντακάθαρος, στολισμένος μικρά μικρά διαμαντάκια. Μπορώ να σου πω ότι είμαι ρομαντική μέχρι αηδίας – δώσε μου τέτοια και πάρε μου την ψυχή.
Αυτό το καλοκαίρι δεν είχα καθόλου άγχος: ούτε αν θα βρω δουλειά, ούτε αν θα με πάρουν στο μεταπτυχιακό, ούτε αν θα αγοράσω αυτοκίνητο. Δεν είχα καν το άγχος για τα σιδεράκια, αφού τα έβγαλα από τις αρχές του καλοκαιριού. Ήμουν για πρώτη φορά χαλαρή μετά από καιρό, χαλαρή κι ευτυχισμένη. Δεν βγήκα εκτός Κύπρου, αλλά δε με ένοιαξε καθόλου. Μη σου πω ότι το προτίμησα. Στην άδεια μου κοιμήθηκα πολύ (πολύ όμως), πήγα πολλούς καφέδες και πολλές εκδρομές. Πες μου, τι άλλο θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;
Αυτό το καλοκαίρι άκουσα και για πολλές όμορφες ερωτικές ιστορίες και χάρηκα.. Είδα πραγματικά ζευγάρια, στην πραγματική ζωή, να ‘ναι μαζί και να κοιτά ο ένας τον άλλο και να λιώνει. Είδα αγοράκια 20 something (που στο δικό μου το μυαλό είναι εντελώς μαλακισμένα) να ‘ναι με τη σχέση τους και να ‘ναι σωστά και να την κοιτάνε στα μάτια.Είδα μια φίλη μου, που είναι 36, να αρραβωνιάζεται και να ετοιμάζεται να παντρευτεί. Από έρωτα. Έτσι, για να σκάσουν όλοι όσοι της έλεγαν ότι θα μείνει στο ράφι. Είδα άλλη φίλη μου να βρίσκει αυτό που ψάχνει μετά από καιρό που ταλαιπωρούνταν.
Αυτό το καλοκαίρι ήμουν πολύ χαρούμενη, χωρίς να προσπαθήσω. Γενικώς ως άτομο είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξη. Ακόμα και να με ρίξεις σε ένα σκοτεινό τούνελ, πάντα θα κοιτάζω το φως στην άκρη του. Πάντα θα παλεύω να πάω προς το φως. Πάντα θα αγωνίζομαι – όχι πως δεν υπάρχουν και οι περίοδοι που αφήνομαι. Όμως διαρκούν πολύ λίγο, γιατί δεν αντέχω να σκέφτομαι ότι έχω αφεθεί. Αλλά να, αυτό το καλοκαίρι ήμουν απλά χαρούμενη. Χωρίς προσπάθεια. Νιώθω ότι τα πολύ σκοτεινά πέρασαν πια.
Ανυπομονώ να ξεκινήσω το δεύτερο χρόνο του μάστερ μου και να κάνω τη διατριβή μου. Το θέμα είναι αρκετά πρωτότυπο, παρθένο ακόμα στην έρευνα στην Κύπρο. Πεθαίνω για προκλήσεις. Και μαζί σχεδιάζω τα επόμενα μου σχέδια (Ταύρος παιδάκι μου, τι περιμένεις! Πάντα πρέπει να έχω ένα υποτυπώδες σχέδιο για το μέλλον, έστω κι αν αλλάξει, έστω κι ματαιωθεί). Άλλα σχέδια είναι εφικτά (να φρεσκάρω τα ισπανικά μου) και άλλα τρελά (να γράψω ένα βιβλίο). Αλλά στα όνειρα δεν χωράνε ελεγκτές...
Άντε, σε αφήνω. Αύριο το πρόγραμμα έχει Waterpark.
xxx
Κυριακή 18 Ιουλίου 2010
μετά
Ναι, γιαγιά, το παραδέχομαι. Γονάτισα που έφυγες. Αφέθηκα να με συντρίψει η απώλεια, χωρίς να προσπαθήσω να το παίζω δυνατή, αφού δεν ήμουν. Εσύ ήσουν το κέντρο της δύναμης μου. Χωρίς όμως πολλούς λυγμούς και οδυρμούς μπροστά σε ξένους, όπως θα ήθελες κι εσύ. Άλλωστε οι πιο μεγάλοι πόνοι είναι αυτοί που συνταράζουν της ψυχής μας τα βάθη κι όχι αυτοί που δείχνουμε στους άλλους. Και ποιος να καταλάβει πόσο μου έλειπες και πόσο μου λείπεις ακόμα, και κυρίως, γιατί;
Ξανάρχισα δειλά δειλά να θυμάμαι τα όνειρα μου που τα είχα παραμελήσει, και μα το Θεό, θα παλέψω γι' αυτά. Έτσι για να μην σκεφτείς ποτέ πως η εγγονή σου είναι μια απ' αυτές που τα παρατάνε!
Έγινα ακόμα πιο τρυφερή με τους ανθρώπους που αγαπώ. Πιο ζεστή η αγκαλιά, πιο θερμό το σ' αγαπώ. Πιο πολλές ώρες με τους ανθρώπους που σημαίνουν πολλά για μένα, πιο λίγες με απλούς γνωστούς. Λιγότερος χρόνος στο facebook και γενικά το internet, περισσότερος χρόνος για προσωπική επαφή.
Έγινα και πιο αντικοινωνική όμως γενικά. Δεν θέλω να βάλω τα καλά μου και να πάω σ' ένα club, να δω κόσμο και να με δουν. Θέλω να δω ένα φίλο ή μια φίλη και να κάνουμε μια κουβέντα από καρδιάς. Να δω τι κάνουν με τη ζωή τους, τα όνειρα και τα σχέδια τους για το μέλλον, τις απογοητεύσεις τους.
Ειδικά αυτά τα Σαββατόβραδα... Το ένα από αυτά πήγα στη Λεμύθου. Απόλαυσα τη διαδρομή, το τοπίο, τη λογοτεχνική βραδιά (κι ας μην είχα ξαναπάει), το κρασάκι που μας κέρασαν, την κουβέντα που κάναμε με την κοπελιά που πήγαμε μαζί. Σήμερα στην Κακοπετριά, σε μια παραδοσιακή ταβέρνα με τέλειο φαγητό, είδα μια φίλη που είχα να δω από το Πάσχα. Ψάχνω αυτό το παραδοσιακό στα χωριά, αυτό το γραφικό που δεν θα το βρω στη ζωή μου στην πόλη. Οι διαδρομές στα βουνά, μες το δάσος, μου φαίνονται πανέμορφες, με ηρεμούν απίστευτα. Με κάνουν χαρούμενη. Τις προτιμώ χίλιες φορές από το να σημαιοστολιστώ και να βγω έξω.
Δεν ξέρω αν εξελίσσομαι σε μια 24χρονη γριά. Πιθανότατα. Ξέρω όμως ότι χορταίνω την ψυχή μου.
Υ.Γ. Και τι ωραία που θα 'ταν γιαγιά, αν θα μπορούσα να ερωτευτώ ξανά! Να παραμυθιαστώ ξανά...
Ξανάρχισα δειλά δειλά να θυμάμαι τα όνειρα μου που τα είχα παραμελήσει, και μα το Θεό, θα παλέψω γι' αυτά. Έτσι για να μην σκεφτείς ποτέ πως η εγγονή σου είναι μια απ' αυτές που τα παρατάνε!
Έγινα ακόμα πιο τρυφερή με τους ανθρώπους που αγαπώ. Πιο ζεστή η αγκαλιά, πιο θερμό το σ' αγαπώ. Πιο πολλές ώρες με τους ανθρώπους που σημαίνουν πολλά για μένα, πιο λίγες με απλούς γνωστούς. Λιγότερος χρόνος στο facebook και γενικά το internet, περισσότερος χρόνος για προσωπική επαφή.
Έγινα και πιο αντικοινωνική όμως γενικά. Δεν θέλω να βάλω τα καλά μου και να πάω σ' ένα club, να δω κόσμο και να με δουν. Θέλω να δω ένα φίλο ή μια φίλη και να κάνουμε μια κουβέντα από καρδιάς. Να δω τι κάνουν με τη ζωή τους, τα όνειρα και τα σχέδια τους για το μέλλον, τις απογοητεύσεις τους.
Ειδικά αυτά τα Σαββατόβραδα... Το ένα από αυτά πήγα στη Λεμύθου. Απόλαυσα τη διαδρομή, το τοπίο, τη λογοτεχνική βραδιά (κι ας μην είχα ξαναπάει), το κρασάκι που μας κέρασαν, την κουβέντα που κάναμε με την κοπελιά που πήγαμε μαζί. Σήμερα στην Κακοπετριά, σε μια παραδοσιακή ταβέρνα με τέλειο φαγητό, είδα μια φίλη που είχα να δω από το Πάσχα. Ψάχνω αυτό το παραδοσιακό στα χωριά, αυτό το γραφικό που δεν θα το βρω στη ζωή μου στην πόλη. Οι διαδρομές στα βουνά, μες το δάσος, μου φαίνονται πανέμορφες, με ηρεμούν απίστευτα. Με κάνουν χαρούμενη. Τις προτιμώ χίλιες φορές από το να σημαιοστολιστώ και να βγω έξω.
Δεν ξέρω αν εξελίσσομαι σε μια 24χρονη γριά. Πιθανότατα. Ξέρω όμως ότι χορταίνω την ψυχή μου.
Υ.Γ. Και τι ωραία που θα 'ταν γιαγιά, αν θα μπορούσα να ερωτευτώ ξανά! Να παραμυθιαστώ ξανά...
Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010
in memoria
Μεγαλώνουν οι μέρες και το φως διαρκεί περισσότερο. Τα απογεύματα και τα βράδια δεν είναι πια τόσο ψύχρα. Μύρισε άνοιξη. Γλυκαίνει ο καιρός και μαζί κι η ψυχή μου.
Την Κυριακή πήγα στον τάφο σου στο χωριό, και δίπλα είχαν ανθίσει αγριολούλουδα. Απ' αυτά τα κίτρινα, που μόλις ανοίξει λίγο ο καιρός ξεπετάγονται παντού. Το χώμα είχε "καθίσει", λένε πως στις σαράντα μέρες ο νεκρός αρχίζει να χωνεύεται. Πέρασαν κιόλας σαράντα μέρες, γιαγιά; Απίστευτο μου φαίνεται. Απίστευτο που δεν θα ξαναδώ τις ματάρες σου. Που ο χώρος σου είναι κενός και τα λιγοστά σου ρουχαλάκια διπλωμένα κάτι περιμένουν, αλλά δεν ξέρουν τι. Είπα πως θέλω κάτι δικό σου, κάτι να σε θυμάμαι. Ίσως να πάρω το κομπολογάκι σου.
Είπα να σταματήσω να φοράω όλο μαύρα, να βάλω και κανένα σκούρο τζιν. Ελπίζω να μη νομίζεις πως σε ξεχνώ.
Θέλω να συνεχίσεις να 'ρχεσαι στον ύπνο μου. Μη φοβάσαι - δε φοβάμαι. Θέλω να με προσέχεις, να 'σαι ο φύλακας άγγελος μου. Να μου δίνεις λίγη από τη δύναμη σου.
Ακόμη δεν το πιστεύω, ούτε κι όταν θυμάμαι τις τελευταίες σου στιγμές στην εντατική, κι εκείνο το τελευταίο φιλί που σου δώσαμε όταν πέθανες. Ούτε κι όταν έκλαιγα και σου φώναζα να ξυπνήσεις, μα δεν ξυπνούσες. Ούτε κι όταν θυμάμαι την κηδεία. Νομίζω πως θα πάω στο δωματιάκι σου και θα σε ακούω πάλι να μου λες να μην τρέχω με το αυτοκίνητο και να τρώω καλά. Και να τελειώσω το "πτυχιακό" μου - πάντα έτσι το έλεγες, όσες φορές κι αν είπαμε πως είναι "μεταπτυχιακό". Νομίζω πως θα έρθει πάλι το Σαββατοκυρίακο και θα σου φέρω τη μαμά να τη δεις λίγο. Να το ξέρεις, τα Σαββατοκυρίακα μου είναι άδεια τώρα πια. Ούτε θέλω πια να κάνω διάλειμμα το μεσημέρι από τη δουλειά, γιατί δεν έχω τι να κάνω. Δε μπορώ να έρθω σε σένα.
Χιλιάδες αναμνήσεις, γιαγιά! Όταν πηγαίναμε στα αμπέλια, στις ελιές, στα τεράτσια.. Όταν μέναμε μαζί στο χωριό για μήνες. Όταν με έστελνες στο Συνεργατικό να πιάσω γάλα, ψωμί "και ότι άλλο θέλεις". Οι κουτσομπόλες του χωριού.. Όταν κάναμε το σιουσιούκκο και τον ππαλουζέ και τις φλαούνες και το ψωμί. Όταν πλέκαμε.. Ο παππούς που πάντα όταν πήγαινε στον καφενέ μας έφερνε γαριδάκια, τα κόκκινα του Χαραλάμπους. Το σπίτι σου και το σπίτι μας στο χωριό, που τώρα ερήμωσαν. Εκείνος ο κυρ-Μέντιος κοντά στο σπίτι σου... Το σχολείο του χωριού.. Το μυστικό σου παράθυρο στο σπίτι, που όταν περνούσαμε από μέσα βγαίναμε στον αποπάνω δρόμο.. Το μικρό φωτάκι μπροστά από το εικόνισμα που μας άναβες όταν κοιμόμασταν σπίτι σου για να μην κοιμόμαστε στα σκοτεινά.. Ο καφές βουττί :) Η αγκαλιά σου, και οι ματάρες σου - ένα βαθύ γαλανό που διαπερνούσε τα πάντα. Η αγάπη σου - όταν αρρώστησε η μαμά πήρες το ρόλο της! Γιατί ήξερες κι εσύ πώς είναι, αφού ορφάνεψες από δυο χρονών..
Νιώθω ευλογημένη, γιαγιά. Μόνο και μόνο που με αγάπησες τόσο πολύ και που μου έδωσες θησαυρό τις αναμνήσεις να μου ζεσταίνουν την καρδιά τις νύχτες που θα νιώθω παγωμένη και μόνη. Νιώθω χαρούμενη, γιατί έφυγες με ανθρώπους γύρω σου να σε αγαπούν. Πέρασες πολλά στη ζωή σου, αλλά ήσουν πάντα γενναία. Λίγη απο τη δύναμη σου να μου έδινες, γιαγιά...
Ο άλλος ο παππούς, μου έλεγε πως για σαράντα μέρες οι ψυχές περιπλανιούνται στους τόπους που έζησαν. Και μετά κάνουν το μεγάλο ταξίδι. Αν είναι αλήθεια αυτά που λένε για τον Παράδεισο και την Κόλαση, δεν έχω καμιά αμφιβολία για το που θα πάει η δική σου ψυχή.
Θα μου λείψεις, γιαγιά. Να το ξέρεις, θα 'ρχομαι στο χωριό να τα λέμε. Καλή αντάμωση.
Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010
Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010
Η δυστυχία του να είμαι φιλόλογος
Γράφω και σβήνω, γράφω και σβήνω, γράφω και σβήνω. Σαν παιδάκι δημοτικού που προσπαθεί να γράψει έκθεση και το διορθώνει συνέχεια η μαμά του. Στην περίπτωση μας, και το παιδάκι και η μαμά είμαι εγώ. Η διαστροφή του επαγγέλματος - έχοντας σπουδάσει φιλόλογος, εξετάζω την κάθε πρόταση που λέω, την ίδια ώρα που τη λέω, συντακτικά κυρίως, αλλά και λεξιλογικά και γραμματολογικά. Και την κάθε πρόταση που γράφω την κρίνω - και όσον αφορά τα πιο πάνω επίπεδα αλλά και υφολογικά καθώς και για το αν έχει λογοτεχνική αξία. (πολύ ακαδημαϊκό εκείνο το "όσον αφορά" - fuck).
Παλιά έγραφα πάρα πολύ, γέμιζα ολόκληρα τετράδια με ποιήματα και παραμύθια και φιλοδοξούσα μια μέρα να γίνω μεγάλη συγγραφέας. Σήμερα αναρωτιέμαι πού στο καλό πήγε εκείνο το όνειρο και εκείνο το "ταλέντο" - που σύμφωνα με τους δασκάλους μου υπήρχε.
Νομίζω πως το ακαδημαϊκό γράψιμο σε συνδυασμό με την ανάλυση κειμένων (κάτι που κατεξοχήν γίνεται στις σπουδές φιλολογίας) σκοτώνουν το λογοτεχνικό γράψιμο και σου αφαιρούν τη δυνατότητα να γράψεις κάτι χωρίς να το κριτικάρεις συνεχώς. Και πραγματικά, είναι δύσκολο συναίσθημα, ειδικά επειδή είχα συνηθίσει να εκτονώνομαι με αυτό τον τρόπο. Με παρόμοιο τρόπο, δε μπορώ να διαβάσω λογοτεχνικά βιβλία. Παλιά διάβαζα πάρα πολύ, οι ομαδάρχισσες μου στην κατασκήνωση με θυμούνται να ξυπνάω τη νύχτα και να παίρνω ένα φακό και να διαβάζω στα σκοτεινά. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που πήγα πανεπιστήμιο. Τότε επικεντρώθηκα στα ακαδημαϊκού τύπου βιβλία και δε μπορούσα εύκολα πια να παρακολουθήσω την πλοκή ενός βιβλίου.
ΠΑΡΑΝΟΙΑ.
Αγαπώ πολλά το μάστερ μου, αλλά εν θέλω να μεν τα καταφέρω να ξαναγράψω για ούλλη μου τη ζωή. Εν θέλω πλέον (τόσο πολλά) να εκδώσω βιβλίο - εν πειράζει αν δεν τα καταφέρω. Αλλά θέλω να τα καταφέρω να γράψω μια πρόταση και να συγκινήσω τουλάχιστον ένα πλάσμα. Θέλω να νιώσω ότι μπορώ να ξαναπιάσω την πένα (ας είναι και το πληκτρολόγιο) και να τα καταφέρω να τους δώσω λίγη από την ένταση που έχω μέσα μου. Διαβάζοντας το blog μου σκέφτομαι πως είμαι πολλά νερόβραστη. Is that the best I can do??? Then I'd better stop writing. (το code switching έχει εντοπισμένες πραγματολογικές λειτουργίες, οι οποίες δε μπορούν για λόγους συντομίας να αναλυθούν στο παρόν post).
Πού είναι ο ρομαντισμός που έχω - πού φαίνεται στο blog μου; (Η Χιονάτη κι εγώ είμαστε, ακόμα περιμένουμε τον πρίγκηπα. Αν τον δείτε, δώστε του ένα χάρτη να μας έβρει). Πού είναι όλες οι εικόνες που φτιάχνω με τη φαντασία μου; Πού είναι τα λόγια; Κάπου τα έχασα στο δρόμο; Γιατί δε μπορώ να φτιάξω με λόγια πλέον τις εικόνες;
ΠΑΡΑΝΟΙΑ.
Μπορεί να φταίει και ο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος - βλέπεις το μεταπτυχιακό σε συνδυασμό με full time δουλειά ένεν εύκολο πράμα. Αλλά και το καλοκαίρι που είχα άπλετο ελεύθερο χρόνο, εν εμπορούσα να γράψω. Με έτρωγαν τα άγχη για το μέλλον. Τώρα που τακτοποιήθηκαν όλα και μπήκαν σε μια σειρά, εν έχω χρόνο. Και όταν έχω χρόνο, δεν έχω έμπνευση.
Τζιενγκιές.
Παλιά έγραφα πάρα πολύ, γέμιζα ολόκληρα τετράδια με ποιήματα και παραμύθια και φιλοδοξούσα μια μέρα να γίνω μεγάλη συγγραφέας. Σήμερα αναρωτιέμαι πού στο καλό πήγε εκείνο το όνειρο και εκείνο το "ταλέντο" - που σύμφωνα με τους δασκάλους μου υπήρχε.
Νομίζω πως το ακαδημαϊκό γράψιμο σε συνδυασμό με την ανάλυση κειμένων (κάτι που κατεξοχήν γίνεται στις σπουδές φιλολογίας) σκοτώνουν το λογοτεχνικό γράψιμο και σου αφαιρούν τη δυνατότητα να γράψεις κάτι χωρίς να το κριτικάρεις συνεχώς. Και πραγματικά, είναι δύσκολο συναίσθημα, ειδικά επειδή είχα συνηθίσει να εκτονώνομαι με αυτό τον τρόπο. Με παρόμοιο τρόπο, δε μπορώ να διαβάσω λογοτεχνικά βιβλία. Παλιά διάβαζα πάρα πολύ, οι ομαδάρχισσες μου στην κατασκήνωση με θυμούνται να ξυπνάω τη νύχτα και να παίρνω ένα φακό και να διαβάζω στα σκοτεινά. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που πήγα πανεπιστήμιο. Τότε επικεντρώθηκα στα ακαδημαϊκού τύπου βιβλία και δε μπορούσα εύκολα πια να παρακολουθήσω την πλοκή ενός βιβλίου.
ΠΑΡΑΝΟΙΑ.
Αγαπώ πολλά το μάστερ μου, αλλά εν θέλω να μεν τα καταφέρω να ξαναγράψω για ούλλη μου τη ζωή. Εν θέλω πλέον (τόσο πολλά) να εκδώσω βιβλίο - εν πειράζει αν δεν τα καταφέρω. Αλλά θέλω να τα καταφέρω να γράψω μια πρόταση και να συγκινήσω τουλάχιστον ένα πλάσμα. Θέλω να νιώσω ότι μπορώ να ξαναπιάσω την πένα (ας είναι και το πληκτρολόγιο) και να τα καταφέρω να τους δώσω λίγη από την ένταση που έχω μέσα μου. Διαβάζοντας το blog μου σκέφτομαι πως είμαι πολλά νερόβραστη. Is that the best I can do??? Then I'd better stop writing. (το code switching έχει εντοπισμένες πραγματολογικές λειτουργίες, οι οποίες δε μπορούν για λόγους συντομίας να αναλυθούν στο παρόν post).
Πού είναι ο ρομαντισμός που έχω - πού φαίνεται στο blog μου; (Η Χιονάτη κι εγώ είμαστε, ακόμα περιμένουμε τον πρίγκηπα. Αν τον δείτε, δώστε του ένα χάρτη να μας έβρει). Πού είναι όλες οι εικόνες που φτιάχνω με τη φαντασία μου; Πού είναι τα λόγια; Κάπου τα έχασα στο δρόμο; Γιατί δε μπορώ να φτιάξω με λόγια πλέον τις εικόνες;
ΠΑΡΑΝΟΙΑ.
Μπορεί να φταίει και ο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος - βλέπεις το μεταπτυχιακό σε συνδυασμό με full time δουλειά ένεν εύκολο πράμα. Αλλά και το καλοκαίρι που είχα άπλετο ελεύθερο χρόνο, εν εμπορούσα να γράψω. Με έτρωγαν τα άγχη για το μέλλον. Τώρα που τακτοποιήθηκαν όλα και μπήκαν σε μια σειρά, εν έχω χρόνο. Και όταν έχω χρόνο, δεν έχω έμπνευση.
Τζιενγκιές.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)